🐯 Co Oznaczają Symbole Z Tyłu Krzyża

Co oznaczają symbole na zmywarce? A zatem co oznaczają symbole na zmywarce? Jednoznaczna odpowiedź na to pytanie nie zawsze jest prosta. To dlatego, że każdy z producentów stosuje własny system oznaczeń. Nie ma jednolitych wymagań, norm czy międzynarodowego kodu, który zobowiązywałby wszystkie marki do używania takich samych ikon
Znak krzyża czynimy, rozpoczynając i kończąc modlitwę, kreślimy go dzieciom na czołach w geście błogosławieństwa, a także błogosławiąc pokarmy. Krzyż jest znakiem rozpoznawczym chrześcijańskich świątyń, przydrożnych kapliczek i cmentarzy. Oczywiście cześć i szacunek do krzyża wynikają z faktu, że Chrystus użył go właśnie jako narzędzia naszego symbolizuje także poświęcenie, gotowość do ofiary, wartość cierpienia, dlatego obecny jest nawet w sferze świeckiej. Widnieje nie tylko na flagach wielu państw, np. skandynawskich, ale także użyczył swej formy licznym odznaczeniom państwowym, na przykład Krzyż Virtuti POLECA DRUGA. Najbardziej niezwykła podróż ku sobie. 34,90 zł Zamów EBOOK Wakacje z Janem Pawłem II 12,90 zł Zamów EBOOK "Więcej aniżeli ci". Rekolekcje wielkanocne. Ideał miłości 24,90 zł Zamów EBOOK Modlitewnik Maryjny. ”Powierz się Matce!” 9,90 zł Zamów EBOOK Jutro Niedziela ROK C 39,90 zł Zamów EBOOK Nawykownik Biblijny 4,90 zł Zamów EBOOK Męski Modlitewnik 24,90 zł Zamów EBOOK Modlitewnik Weź i się módl 17,90 zł Zamów EBOOK Modlitwy na adorację krzyża 4,90 zł Zamów Siła nadziei - Joachim Badeni OP 17,90 zł Zamów 30 SCEN Z ŻYCIA MARYI - ANETA LIBERACKA KSIĄŻKA 14,90 zł Zamów Co ciekawe pierwsi chrześcijanie, patrząc na Stary Testament, już w księgach napisanych przed przyjściem Jezusa na świat, odnajdywali zapowiedź przyszłej czci wobec krzyża. Tak jakby Bóg dawał znaki, które staną się zrozumiałe dopiero post factum, dla przyszłych pokoleń.• Litera TAW – podpis Boga kreślony na czołach wybranychPierwsza zapowiedź czci oddawanej symbolowi krzyża według Ojców Kościoła została zapisana w Księdze Ezechiela. To litera TAW pochodząca z hebrajskiego alfabetu. Autor opisuje wizję, w której Bóg nakazuje aniołowi z kałamarzem kreślić tę literę na czołach ludzi sprawiedliwych, by ocalić ich od wymierzonej dla Jerozolimy kary: Przejdź przez miasto, przez Jerozolimę i naznacz Taw na czołach mężów, wzdychających i bolejących nad wszystkimi obrzydliwościami, jakie się w niej dokonują (Ez 9, 4:).Przeczytaj równieżZnak Taw na czołach wybranych mężów stać się miał pieczęcią „przynależności do Boga” oraz przepustką do ich ocalenia. Był jak podpis Boga czytelny dla wszystkich, bo nawet analfabeci podpisywali się tym znakiem, który w starym alfabecie hebrajskim (syro-fenickim) miał kształt małego, równoramiennego krzyża (+) a później kształt „iksa” (x). Dowodzą tego choćby Listy Lachisza z ok. 590 r. które napisane zostały w alfabecie fenicko-hebrajskim, w czasach gdy swą działalność profetyczną w Babilonii prowadził Ezechiel (593-571). Późniejszy kształt litery Taw w alfabecie hebrajskim uległ zmianie, o czym pisał między innymi św. Będą – Ojciec Pustyni: Chcę abyście wiedzieli, że u Samarytan litera Taw posiada podobieństwo do krzyża, natomiast u Hebrajczyków została zmieniona. Przeto przez Taw, które rozumie się jako znak, rozpoznawani są ci, którzy noszą znak krzyża na czole i w sercu oraz przez wiarę, wierzą w mękę Chrystusa i mogą być ( komentując Ez 9, 4, pisał: To jest bowiem grecka litera Tau, nasza zaś T mająca wygląd krzyża, o którym prorokował, że będzie na naszych czołach w prawdziwym i katolickim Jeruzalem („Przeciw Marcjonowi” III, 22, 6).Dla chrześcijan znaczenie Ezechielowej litery Taw, niosącej ocalenie sprawiedliwym i wiernym Bogu, było oczywiste w kontekście śmierci Jezusa na krzyżu. Orygenes ( wspomina, że próbował dowiedzieć się od Żydów, co według nich oznacza ten znak nakreślony na czołach: Kiedy wypytywaliśmy Hebrajczyków, czy na podstawie ojcowskiej tradycji mogliby podać nam informacje o literze Taw, oto co usłyszeliśmy. Jeden powiedział, że litera Taw zajmuje ostatnie miejsce wśród dwudziestu dwóch liter w kolejności, w jakiej zostały one ułożone. Ostatni zatem znak przyjęty został dla oznaczenia doskonałości tych, którzy jako cnotliwi płaczą i boleją nad grzechami ludu i współczują przeniewiercom. Drugi mówił, że litera Taw jest symbolem tych, którzy zachowali Prawo, jako że u Hebrajczyków Prawo nazywa się Torą, a ponieważ pierwszą literą tego słowa jest Taw, więc oznacza ona tych, którzy żyją podług Prawa. Trzeci natomiast, należący do tych, którzy zawierzyli Chrystusowi, twierdził, że według starej pisowni litera Taw przypomina swym kształtem krzyż i jest zapowiedzią tego znaku, który chrześcijanie kreślą na czole (Selekta in Ezechielem 9). Z tego powodu na nagrobkach i ossuariach na cmentarzach żydowskich z okresu przed pojawieniem się chrześcijaństwa widnieją znaki: T lub +, którymi Żydzi oznaczali Damasceński z I wieku przed Chrystusem opisuje, że w czasach bliskich Chrystusa esseńczycy nosili na czołach „znak z Księgi Ezechiela”. Ponieważ litera Taw symbolizowała dla rabinów koniec i wypełnienie Prawa.• Wąż z brązu na palu – kto spojrzy na Niego, nad tym się Bóg ulitujeObchodzone 14 września Święto Podwyższenia Krzyża Świętego upamiętnia odnalezienie prawdziwego krzyża Chrystusa przez cesarzową Helenę. W tym dniu właśnie Liturgia Słowa przypomina o wydarzeniu biblijnym, kiedy to Mojżesz – prosząc Boga o miłosierdzie nad Izraelitami ukąszonymi przez węże – usłyszał, że ma wykonać miedzianego węża i zawiesić go na słupie. To kolejny kod, którym posłużył się Bóg. Zgodnie z obietnicą każdy ukąszony, który spojrzał na węża, uzyskiwał ocalenie przed niechybną śmiercią (Lb 21,4-9). Oczywiście to nie ów wąż niósł im ratunek, tylko sam wyjaśnił Nikodemowi, że ów miedziany wąż na słupie miał symbolizować przyszłe wywyższenie Syna Człowieczego na drzewie krzyża: A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony (J 3,13-17). Liczni pisarze wczesnochrześcijańscy uważali ponadto, że słup na którym zawieszony został wąż, posiadał ramiona, czy też poprzeczną belkę, bo gdyby nie istniał jakiś punkt zaczepienia, trudno byłoby przymocować odlanego z miedzi węża.• Wyciągnięte ręce Mojżesza – kto wyciągnie ręce do góry, zostanie wysłuchanyPochodzący jeszcze z I wieku List Barnaby, przedstawiając starotestamentalne zapowiedzi ukrzyżowania Syna Bożego, wymienia między innymi modlitwę Mojżesza podczas walki z Amalekitami (por. Wj 17,8-13), gdy stał on z wzniesionymi do góry rękoma, które podtrzymywali Aaron i Chur: Otóż Duch daje natchnienie sercu Mojżesza, aby uczynił wyobrażenie krzyża oraz Tego, który na nim miał cierpieć. (…) Kiedy wyciągnął ręce, Izrael miał przewagę; ilekroć zaś ręce opuszczał, Żydzi ponosili klęskę. Dlaczego? Żeby poznali, że nie mogą być zbawieni, jeśli nie będą pokładać w Nim nadziei” (List Barnaby 12, 2n).Ten sam motyw pojawił się również w Dialogu św. Justyna, który poniósł śmierć męczeńską w roku 167: Gdy lud walczył z Amalekitami, a syn Nawego o przydomku Jezus dowodził bitwą, sam Mojżesz modlił się do Boga, mając ręce z obu stron rozciągnięte, Or i Aaron podtrzymywali je przez cały dzień, aby mu ze zmęczenia nie opadły. Jeśli bowiem Mojżesz choć trochę zmieniał tę figurę, naśladującą krzyż, naród ponosił klęskę. O ile zaś trwał w tej postawie, o tyle odnoszono zwycięstwo nad Amalekiem. Ten, co zwyciężał, przez krzyż zwyciężał. Zaprawdę nie dlatego wzrastała moc ludu, że Mojżesz tak się modlił, ale dlatego, że na czele bitwy było imię Jezusa, a ponadto dlatego, że Mojżesz wyobrażał znak krzyża” (Dialog z Żydem Tryfonem 90, 4).• Gest błogosławieństwa – kto położy ręce na głowie drugiego, umocni go Znak krzyża widziano w geście błogosławieństwa, zwłaszcza, że Jakub udzielając go synom Józefa skrzyżował ręce nad ich głowami (Rdz 48, 12nn). Dla Ojców Kościoła nie mogło to być bez znaczenia. Tertulian ( tak o tym pisał: Gdy bowiem Jakub błogosławił swych wnuków (…) położył ręce na ich głowy, a następnie zmieniając je, przekładał jedną na drugą tworząc krzyż obrazujący Chrystusa („O chrzcie” 8).Oczywiście Jakub nie miał pojęcia, że Syn Boży kiedyś umrze na krzyżu, ale jego gest miał znaczenie dla przyszłych pokoleń, był w nim ukryty sens, który stał się jawny ponad tysiąc lat Ireneusz ( widział zapowiedź krzyża także w Księdze Izajasza 65, 2: A o krzyżu mówi (…) Izajasz tak oto: Wyciągałem ręce przez cały dzień do ludu niewierzącego i buntowniczego i to jest znakiem krzyża („Wykład Nauki Apostolskiej 79).• Rożen baranka – zapowiedź cierpienia JezusaJustyn Męczennik zauważył zapowiedź krzyża w… sposobie przyrządzania baranka paschalnego, którego pieczono na dwóch skrzyżowanych ze sobą rożnach. Już Jan Chrzciciel nazywał Jezusa Barankiem Bożym, nawiązując do paschalnego baranka składanego w opierze, a fakt, że Jezusowi nie połamano nóg na krzyżu Jan Ewangelista wyjaśnił cytatem z Księgi Wyjścia (Wj 12, 46) dotyczącym sposobu przygotowania uczty paschalnej: Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana (J 19, 36).Nic dziwnego więc, że fakt pieczenia baranka na rożnie w kształcie krzyża również wydawał się mieć znaczenie symboliczne i głęboką treść. Dlatego Justyn pisał: A dalej rozkaz, by baranka pieczono w całości był symbolem męki krzyżowej, którą Chrystus miał wycierpieć. Baranka bowiem przy pieczeniu rozciąga się w kształt krzyża. Jeden prosty rożen przechodzi przez niego od dolnych członków aż do głowy, drugi przez grzbiet i do niego przywiązuje się nogi barankowe („Dialog z Żydem Tryfonem” 40,3).• Rogi bawoła – zapowiedź kształtu krzyżaŚwięty Justyn lubił zresztą dopatrywać się znaku krzyża w najmniej oczekiwanych szczegółach Starego Testamentu. Czasami można wręcz uznać te interpretacje za naciągane, ale są one charakterystyczne dla popularnej we wczesnym Kościele egzegezy na przykład Mojżesz, błogosławiąc przed śmiercią synów Izraela, przyrównał pokolenie Efraima i Manassesa do rogów bawołu (por. Pwt 33,17). Święty Justyn nie omieszkał w tychże bawolich rogach dostrzec zapowiedzi krzyża, na którym miał umrzeć Zbawiciel wszystkich ludzi: Rogi bawołu nie oznaczają nic innego, tylko kształt, czyli figurę krzyża. W krzyżu bowiem stoi pionowo jedna belka, której wierzchołek ma kształt rogu. Do niej przymocowana jest belka poprzeczna, tak że wydaje się, jak gdyby do tego jednego rogu dołączony był z każdej strony inny róg (Dialog z Żydem Tryfonem 91, 2).• Krzyż w zarysach ludzkiej twarzyNiektórzy Ojcowie Kościoła poszli na całość i uważali, że krzyż (jako najważniejszy symbol na świecie) jest po prostu obecny wszędzie i to bynajmniej nie przez przypadek, ale dlatego, że tak postanowił świętego Justyna znak krzyża znany był od początku świata, bo wpisany został wielorako w całą otaczającą nas rzeczywistość. Widział go zarówno w locie ptaka, w maszcie okrętu, jak i w ówczesnym kształcie pługa. Przede wszystkim zaś podkreślał, że sam człowiek naznaczony jest tym znakiem, i to dwukrotnie: w zarysach ludzkiej twarzy, gdyż linia nosa przecina się z linią oczu oraz kiedy człowiek w postawie wyprostowanej rozkłada pisał Minucjusz Feliks (II w.), adresując swe słowa do pogan: Znak krzyża w prostej formie widzimy na okręcie kiedy z pełnymi żaglami płynie, lub z wiosłami sterczącymi na boki posuwa się i kiedy się jarzmo nastawia ma formę krzyża, tak samo kiedy człowiek z rozłożonymi rękami w czystości serca Bogu cześć oddaje. Tak więc znak krzyża jest podstawą dla naturalnych zjawisk i wyrazem także waszych religijnych uczuć („Oktawiusz” 29,8).Św. Ireneusz, nawiązując do Pawłowego Listu do Efezjan (Ef 3,18) i do przestrzennych wymiarów świata materialnego, pisał o Chrystusie jako Logosie: A sam, ponieważ jest Słowem Boga wszechmogącego, które według niewidzialnego planu rozszerzyło się powszechnie w całym świecie i ogarnia jego długość i szerokość, jego wysokość i głębokość (…) tak też ukrzyżowany został w tych (czterech kierunkach), Syn Boży, już wcześniej według planu krzyża oznaczony we wszechświecie („Wykład Nauki Apostolskiej” 34).A zatem krzyż jest zapisany nawet w strukturze kosmosu. Tu już wchodzimy w koncepcję tak zwanego Chrystusa Kosmicznego, bliską chociażby francuskiemu jezuicie Theilardowi de Chardin. Aż chciałoby się strawestować słowa Pieśni Jana Kochanowskiego: Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie: I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie. Według Ojców Kościoła te słowa można by odnieść do drogą wszystkie te świadectwa wczesnochrześcijańskie pokazują, jak absurdalny jest pogląd Świadków Jehowy, że Jezus umarł przybity do prostego pala, a kształt krzyża zapożyczono rzekomo dopiero w IV wieku z religii pogańskich. No cóż. Świadkowie Jehowy nie czytują pism starożytnych poglądy Ojców Kościoła o krzyżu wpisanym przez Boga w całą otaczająca nas rzeczywistość, mają jednak dla nas jakieś znaczenie? Współczesny człowiek nie myśli już w ten sposób i nie dostrzega wszędzie znaków zostawionych przez Boga. Sfera sacrum przenikająca – dla naszych przodków – cały świat, zwęziła się i zubożała. Być może coś przez to straciliśmy? Pomyślmy o tym, gdy będziemy adorować Krzyż Pański.
Apokalipsa św. Jana - Zintegrowana Platforma Edukacyjna. Koniec świata i początek świata. Apokalipsa św. Jana. Wiele współczesnych dzieł literackich, malarskich czy filmowych zawiera w tytule słowo apokalipsa. Większość z nich to dramaty, dzieła katastroficzne lub fantastycznonaukowe, prezentujące wizję wojen, kataklizmów lub Zaznaczono już, jak nieprawdziwa okazała się obiegowa opinia, że krzyż jest symbolem chrześcijaństwa od początku istnienia Kościoła. Równocześnie historycy zauważają, że "istniały tajemne znaki służące porozumiewaniu się współwyznawców, ale nic nie przemawia za tym, aby komuś mógł przyjść do głowy pomysł obierania za godło lub symbol znienawidzonego przez społeczeństwo szubienicznego słupa! Narzędzie tortury mogło jedynie budzić lęk i zgrozę. Od tego widoku ze wstrętem odwracano głowy. Pamiętajmy, że jeszcze za czasów Konstantyna Wielkiego wieszano nieustannie za byle co, nawet za przeklęty a smutny los, że ktoś miał nieszczęście urodzić się niewolnikiem, za przegraną bitwę, a nawet po dowodzi natomiast, że porozumiewaniu się chrześcijan służyły na początku znak ryby i znak kotwicy: "Jednym z najstarszych symboli chrześcijańskich była ryba. Warto zauważyć, że o takim właśnie znaku, używanym przez chrześcijan w czasach Nerona, pisze Henryk Sienkiewicz w "Quo vadis?"!Innym symbolem chrześcijaństwa była kotwica, która jako znak występuje na grobowcach najstarszych katakumb. Wiemy, że Klemens Aleksandryjski (150-215) był inicjatorem wprowadzenia kotwicy jako oficjalnego emblematu chrześcijaństwa i propagował szeroko noszenie tego znaku w pierścionku na małym palcu lewej ręki. POMYŚL LOGICZNIE; gdyby za czasów Klemensa istniał już emblemat krzyża, jako symbolu chrześcijaństwa, to czy do pomyślenia byłaby forsowanie wprowadzenia w jego miejsce kotwicy? Nie! Po prostu wtedy nikt jeszcze nie myślał, aby z narzędzia zbrodni zrobić symbol kultu. Nikt - oprócz Tego, który już kilka tysięcy lat wcześniej wymyślił krzyż, poprzez który ludzie oddawali mu i nadal oddają cześć - Szatanowi, jednak w niektórych polskich encyklopediach napisano, że "krzyż był przedmiotem ogólnej czci chrześcijan pierwszych wieków. [...] wyrabiali go oni na sprzętach domowych, narzędziach, księgach, itp." Niestety, jest to nierzetelna informacja!Trzeba z naciskiem powiedzieć, że szereg stwierdzeń o używaniu znaku krzyża przez chrześcijan w pierwszych wiekach, to informacje pozbawione realnych podstaw, nie są udokumentowane. Takich starożytnych przedmiotów, znaczonych chrześcijańskimi krzyżami, nie rysowany lub rzeźbiony nie występował u chrześcijan przed soborem nicejskim w 325 mówią zapiski; na sali obrad soboru, przed tronem cesarskim leżała jedynie otwarta księga Ewangelii, innego symbolu nie czyż na sali obrad soboru mogłoby brakować krzyża, gdyby symbol ten był już wówczas w użyciu? Najpoważniejsze źródła na świecie, z Encyclopedia Britannica na czele, stwierdzają jednoznacznie, że krzyż, jako znak, wprowadzono do chrześcijaństwa dopiero w I połowie IV wieku po Chrystusie: "Encyklopedia Brytyjska bez żadnych wahań i wątpliwości podaje, że symbol krzyża ustanowił Konstantyn (312 rok!)..." (11)Jezus Chrystus nigdy nie używał krzyża jako znaku w jakiejkolwiek materialnej formie. Nie robili tego również Apostołowie. Oto dwa wymowne świadectwa;W sztuce sakralnej wyobrażenia krzyża występują od III i IV wieku (sarkofagi, wczesnochrześcijańskie katakumby) Krzyż, jako godło chwały ukazuje się dopiero na początku V jest oczywisty: materialne wyobrażenie krzyża i używanie tego znaku jako symbolu, nie ma nic wspólnego z Chrystusem, a co za tym idzie z prawdziwym chrześcijaństwem. Dopiero w IV wieku po Chrystusie, gdy zwyczaje pogańskie zaczęły się wlewać szerokim strumieniem do wierzeń i praktyk Kościoła, krzyż, za sprawą cesarza Konstantyna, a potem jego matki, Heleny (która rzekomo odnalazła w Jerozolimie oryginalny krzyż Chrystusa - podobnie jak krzyże obu złoczyńców pośród których Chrystus był ukrzyżowany!), znalazł dla siebie uprzywilejowane miejsce. Legenda głosi, że Konstantyn miał proroczy sen, w którym bóg obiecał mu zwycięstwo, jeżeli żołnierze umieszczą znak krzyża na swoich tarczach przed bitwą ma moście mulwijskim. W dziele "Cywilizacje starożytne" (14) czytamy: "Po kilku latach monogram Chrystusa zaczął się pojawiać na monetach, czasem obok symboli pogańskich".Niewielu nominalnych chrześcijan wie też, choć w tym przypadku informacja ta jest systematycznie upowszechniana przez publicystów w okresie świąt grudniowych, że święto Bożego Narodzenia, to naprawdę obchodzony uroczyście przez pogan Dies Natalis Solis Invicti (Dzień Narodzin Niezwyciężonego Boga Słońca)! odobnie niewielu wie, albo nie chce przyjmować do wiadomości, że niedziela, uznawana za typowo chrześcijański dzień święty, nie była bynajmniej ustanowiona na pamiątkę zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, ale także ma rodowód solarny. Jest to obchodzony od zamierzchłej starożytności Dies Solis (dzień słońca; porównaj w języku niemieckim Sonntag, ang. Sunday), który wprowadził do chrześcijaństwa na mocy wydanego przez siebie edyktu, cesarz Konstantyn Wielki w roku 321 po Chrystusie! W "Historii Starożytnego Rzymu" Maria Jaczynowska pisze:"Religie solarne zatriumfowały w pełni w wieku III. [...] Były to kulty pochodzenia bądź syryjskiego (Baal, Jupiter, Dolichenus), bądź irańskiego (Mitra). [...] Największe jednak wpływy w świecie rzymskim uzyskał kult irańskiego boga Mitry. [...] Rzymianie poznali Mitrę, jako boga światłości i słońca, związanego z porządkiem kosmicznym, który miał się narodzić ze skały w dniu 25 grudnia i wychowywać wśród pasterzy. [...] Mitraizm osiągnął szczyt popularności w wieku III [...] świętowana przez wyznawców Mitry data jego urodzin (25 grudnia) obchodzona jako główne święto w kulcie solarnym Słońca Niezwyciężonego, została w nominalnym chrześcijaństwie uznana za dzień Bożego Narodzenia. [...] Pełny triumf kultów solarnych przypada dopiero na rządy Aureliusza (270-275), który uczynił ze Słońca Niezwyciężonego (Sol Invictus) głównego boga Imperium. [...] Uważany za inspiratora nowej polityki religijnej cesarz Konstantyn nie przestał być najwyższym kapłanem kultów pogańskich, czyli Pontifexem Maximusem. W dalszym ciągu lansował kult najwyższego boga - Sol Invictus, którego tradycje przejął na wzór Aureliana."Kościół katolicki, na poparcie swych twierdzeń, że krzyż ma pewne podwaliny w biblii, odwołują się do wersetów, które jakoby mówią o potrzebie "noszenia i czczenia krzyża".Faktycznie, w wielu miejscach Nowego Testamentu czytamy o "krzyżu", o potrzebie "noszenia krzyża", a także ostrzeżenia przed ludźmi, "którzy są wrogami krzyża Chrystusowego". Mówił o tym Jezus Chrystus, pisał o tym wiele apostoł Paweł. Dlatego rodzi się pytanie, czy argumentując przeciwko materialnym wyobrażeniom krzyża i sprawowanemu wokół nich kultowi - także w tym opracowaniu - nie popadam aby w spór ze Słowem Bożym?Jest to pytanie i sprawa bardzo poważna. Na szczęście istnieje prosty sposób, aby to sprawdzić: należy po prostu przyjrzeć się uważnie tym wszystkim wersetom biblijnym, aby można je było 10;37,38 BT (37) Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. (38) Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie 16;24 BT (24) Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie 9;23 BT (23) Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Łuk 14;27 BT (27) Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim dostrzegłeś pewny bardzo istotny fakt; otóż Jezus mówiąc o krzyżu, robi to na długo przed swoją śmiercią. Wie doskonale, że zgodnie z proroctwami, poniesie męczeńską śmierć zawisłszy na drzewie;Dzie 5;30 BW (30) Bóg ojców naszych wzbudził Jezusa, którego wy zgładziliście, zawiesiwszy na drzewie,Dzie 10;39 BW (39) A my jesteśmy świadkami tego wszystkiego, co uczynił w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie; jego to zabili, zawiesiwszy na 3;13 BW (13) Chrystus wykupił nas od przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem, gdyż napisano: Przeklęty każdy, który zawisł na drzewie,Gdyby faktycznie krzyż miał stać się symbolem religijnym chrześcijan, to czy Jezus by tego nie oznajmił swoim uczniom?Z całą pewnością możemy powiedzieć, że dla Jezusa bałwochwalcze przedmioty kultu były przekleństwem - dlaczego? Ponieważ doskonale wiedział kto tak naprawdę kryje się za bałwanami i z jaką odrazą i pogardą patrzy na nie Bóg Jeszuy Jehowa/Adonai/Pan/Ojciec/Jahwe
Symbole prania: znaczenie. Teraz kiedy wiesz już, z czego wykonany jest dany element twojej garderoby, możemy w końcu przejść do tego, co oznaczają symbole na metkach ubrań: Symbol miski z wodą — taki symbol oznacza, że dana rzecz w ogóle nadaje się do prania wodnego i w pralce. Symbol miski z wodą i dłonią — to oznaczenie
zapytał(a) o 16:09 Co oznaczają te symbole Wiem że dwa to gwiazda dawida i pentagram a reszta...Z góry dziękujeNajbardziej intryguje mnie ten krzyż na znaku nieskończoności... Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 10:11 Powiem tyle co lewej: Krzyż ankh (Ankh w starożytnym Egipcie był symbolem płodności), potem Bahomet umieszczony w odwróconym pentagramie (to jest właśnie pentagram satanistyczny), następnie Pentakl (czyli biały pentagram, który ma chronić przed złymi mocami; to jest przeciwieństwo pentagramu odwróconego).Drugi rząd, zaczynamy od lewej: sześcioramienny pentagram Bahometa (nie wiem co oznacza), dwuramienny krzyż na znaku nieskończoności nie wiem co może oznaczać, zwykły odwrócony krzyż to krzyż satanistyczny, który drwi z Jezusa i jego ofiary złożonej na krzyżu, za nasze grzechy, i to ostatnie to też nie wiem co to jest O_ONo i jeszcze zapomniałam o oku:Oko Horusa to egipski amulet który ma za zadanie chronić przed złym spojrzeniem, zawiścią, zazdrością, złorzeczeniem. blocked odpowiedział(a) o 18:28 mrs. berryman - od kiedy pentakl, oko Horusa czy krzyż Ankh oznacza satanizm...? Sama pentakl posiadam, a satanistką nie jestem. A dobrze zdaję sobie sprawę z tego co pentakl oznacza. saluki9 odpowiedział(a) o 17:25 ten Krzyż z pętelką na górze to ankh , krzyż egipskia reszty nie wiem blocked odpowiedział(a) o 20:04 Ten pentakl i pentagram nie są satanistyczne! Gdyby były odwrócone DWOMA wierzchołkami do góry... Wtedy tak... Kyoko :3 odpowiedział(a) o 23:10 YYY nie wszystko oznacza satanizm ? znam wszystkich ale te co znam : 1 od góry nie jestem pewna, 2 odwrócony pentagram rzekomy znak szatana, 3 pentagram pentagram osnacza 5 żywiołów które nas otaczają, używany głównie w magii lecz nie tylko 4 gwiazd żydowska, symbol ich religii 5 ten znak nieskończoności widze po raz 1 6 nie wiem co to jest przypuszcza że MOŻe być związane z wierzeniami egipskimi(sugeruje po tym oku) 7. odwrócony krzyż symbol wiary ateistyczej te 2 ostatnie nie wiem Hej, nie wiem cz pytanie jeszcze aktualne, ale widzę, że nikt nie udzielił jeszcze sensownej odpowiedzi odnośnie "krzyża z symbolem nieskończoności". Jest satanistyczny symbol używany przez Antona Szandora LaVey'a w Księdze Lucyfera (Biblia Satanistyczna), Muszę przyznać, że przez dłuższy czas też mnie intrygował, bo nigdzie nie mogłam znaleźć informacji na ten temat. Jest to drobna przeróbka alchemicznego symbolu siarki, która jak wiadomo kojarzona jest z tym, co złe (przeczytasz o tym np. w Apokalipsie wg. św. Jana). Inna teoria głosi, że jest to połączenie krzyża lotaryńskiego i znaku do innych znaków, to mogę opisać te, które samym środku jest odwrócony pentagram z symbolem Bafometa w środku. Jest to najważniejszy z satanistycznych symboli. Sam odwrócony pentagram symbolizuje profanum, czyli człowieczeństwo, przewagę żądz nad rozumem, a także obrazuje pogardę dla trójcy świętej. Głowa kozła w środku to symbol Bafometa (Baphometa), który oznacza samego dołu na środku jest odwrócony krzyż - także symbol satanistyczny. W przeciwieństwie do powszechnych wierzeń nie jest to najważniejszy symbol w sataniźmie. Jest on używany tylko podczas La Messe Noire (Czarnej Mszy), kiedy to wiesza go się nad ołtarzem, a pod syymbolem Bafometa - choć i tak nie jest konieczny. Ma być kpiną z kościoła katolickiego, a jednocześnie wskazywać najważniejsze wartości. Zarówno ten znak, jak i Bafomet nie są czczone, a także nie są składane im ofiary, ponieważ wg idei tej religii to człowiek jest "bogiem" i to on jest najważniejszy (tak przynajmniej jest w przypadku satanizmu laveyańskiego).W prawym górnym rogu znajduje się twz. biały pentagram lub pentakl. Jest używany w okultyzmie. Z tego, co mi wiadomo był używany podczas odprawiania , aby odpędzić "złe moce".Mam nadzieję, że pomogłam i że temat est dalej aktualny. Reszte syboli nie opisuję, bo były opisane już wcześniej. jeśli chodzi o ten krzyż ze znakiem nieskończoności to krzyż satanizmu Lavey'ańskiego :) henio3 odpowiedział(a) o 16:12 ten koziołek to baphomet, pod nim jest odwrócony krzyż wyśmiewający boga, reszty nie znam blocked odpowiedział(a) o 16:13 Ogółem oznaczają satanizm. Dokładnie niestety nie wiem, ale radzę poszukać między innymi tu:[LINK] blocked odpowiedział(a) o 16:44 wszystkie krzyże to krzyze satanistyczne jedna (największa ) gwaiazda też i ta w górnym prawym rogu ta w 1 kolumnie w środku to gwiazda żydów nie wiem co to za oko ... Uważasz, że ktoś się myli? lub
Dzieje Apostolskie. RozdziaĹ‚y 19-28. Komentarz duchowy tom III. SILVANO FAUSTI S.I. Dzieje Apostolskie. Tekst jest zapisem serii lectio divina wygłoszonych w kościele św.
Od dawna uważano, że wszelkie znaki na skórze wskazują na cechy danego człowieka. Znaczenie ma nie tylko miejsce, w którym znamię się znajduje, lecz także jego kształt. Znamiona okrągłe uważa się za znaki dobre, natomiast tym o spiczastych kształtach przypisuje się znaczenie negatywne. Im większe i ciemniejsze jest znamię, tym silniejsze jego oddziaływanie. Przyjrzyjmy się, co znaczą znamiona na poszczególnych częściach ciała: Znamię na kostce – u mężczyzny jest oznaką tchórzliwości, a u kobiety świadczy o inteligencji, dzięki której osiągnie w życiu znaczącą pozycję oraz duże pieniądze. Na ramionach – na prawym ramieniu: oznaka mądrości; na lewym: oznacza gadulstwo, skłonność do kłótni; na obu ramionach: to ktoś, kto z wszelkich potyczek wychodzi zwycięsko, jest bardzo uważny i poświęca swoją uwagę innym. Na plecach – jeśli znamię znajduje się pod łopatką, daną osobę spotkają rozczarowania i potknięcia, szczególnie, gdy znamiona są pod obiema łopatkami. Na pośladkach – osoba z takim znamieniem jest leniwa i powolna. Na brodzie – oznacza zamiłowanie do podróży i skłonność do romantycznych uniesień. Na uszach – znamię na prawym ruchu: dużo pieniędzy - na lewym: ich brak. Na łokciu – osoby dużo podróżują; pieniądze się ich nie trzymają, a tego, kogo poślubią, uczynią nieszczęśliwym. Na oczach – jeśli znamię znajduje się w pobliżu powieki, jego właścicielowi zawsze wystarczy pieniędzy, aby się wygodnie urządzić. Na brwiach – na lewej brwi: oznacza osoby dzielne, zdecydowane i uprzejme, odnoszące sukcesy zarówno w miłości, jak interesach. Na prawej brwi: zdradza brak opanowania i pecha w miłości. Na stopach – osoby z takim znamieniem chętnie się uczą i mają zainteresowania naukowe – nie lubią natomiast podróżować. Na czole – znamię na środku czoła symbolizuje szczęście. Na dłoni – jeśli znamię znajduje się na dłoni (ale, nie na palcach!), jest to oznaka bogactwa, pociechy z dzieci. Na palcach rąk – znamię na którymś z palców oznacza nieuczciwość. Na klatce piersiowej w okolicach serca – takie znamię świadczy o impulsywności i gwałtowności. Osoba nim obdarzona nigdy nie ma za dużo pieniędzy. Na pięcie – człowiek pracowity, ale o umyśle przeciętnym. Zdradzi tego, kogo będzie uważał za osobę nieuczciwą. Na biodrach – osoba niezwykle uczynna i bardzo lojalna wobec swoich przyjaciół i ludzi, których darzy uczuciem. Na nodze – człowiek bardzo rozrzutny, mający wiele problemów do pokonania. Na ustach – wielki mówca, znakomity kochanek, pilny "pracuś". Na kolanie – na lewym: człowiek impulsywny i kłótliwy, szastający pieniędzmi; na prawym: osoba szczęśliwa dzięki przyjaciołom i dzieciom. Na szyi – znak szczęścia, jeśli znamię znajduje się z przodu. Po lewej stronie pod uchem: znak zwiastujący nieszczęście. Na nosie – właściciela tego znamienia czekają dalekie podróże. Powinien wystrzegać się alkoholu i pośpiesznego podejmowania decyzji. Na barkach – po lewej stronie: osoba leniwa i kłótliwa. Po prawej - mądra i pracowita, potrafiąca dotrzymywać tajemnicy. W połowie życia czeka ją podróż za granicę, która przyniesie jej wielkie profity. Na brzuchu – człowiek niepohamowany i nieokiełznany, potrafiący dzięki ciężkiej pracy, osiągnąć wysoki standard życiowy. Na udach – na prawym: odwaga połączona z dobrotliwym usposobieniem; na lewym: wskazuje na dobrego przedsiębiorcę i handlowca, jednak niezbyt lubianego. Najczęściej go oszukują przyjaciele. Na nadgarstku – znamię na nadgarstku i grzbiecie dłoni wskazuje, osobę ciężko pracującą, mającą w przyszłości szansę na zdobycie dużego majątku oraz szczęśliwe małżeństwo.
Symbole na metkach dotyczące prasowania są już zdecydowanie łatwiejsze to rozszyfrowania, gdyż przedstawiają żelazko i kropki. Jedna kropka oznacza maksymalną temperaturę prasowania 110 stopni Celsjusza, dwie - 150 stopni Celsjusza, trzy – max. 200 stopni Celsjusza. Przekreślone żelazko oznacza, że danej tkaniny w ogóle nie
To pierwszy gest, jaki wykonujemy w czasie niedzielnej liturgii. Warto pamiętać o tym, by nie popełnić przy okazji dwóch ważnych błędów. "Błędów? Przecież uczymy się tego od wczesnego dzieciństwa i wykonujemy codziennie przynajmniej dwa razy. Czy panu redaktorowi coś się pomyliło?" - tak mogło by zabrzmieć pytanie po przeczytaniu pierwszych słów tego tekstu. Ale nie, nie pomyliło mi się, dwa błędy popełniamy szczególnie często. Tak, są dwa znaki krzyża. Każdy inny Zaczniemy małym skandalem. W rzeczywistości są dwa znaki krzyża, które wykonuje się w ramach różnych okoliczności. Wyróżniamy duży i mały znak krzyża. Ten pierwszy to nic innego, jak nakreślenie na głowie, ustach i sercu (zazwyczaj wykorzystuje się do tego kciuk prawej ręki) trzech małych krzyżyków. Oznaczają one nasza gotowość do rozumienia, głoszenia i realizowania w swoim życiu Ewangelii. Mały znak krzyża wykonujemy zaraz przed przeczytaniem Ewangelii. Jednocześnie wypowiadamy słowa: "Chwała Tobie, Panie". >>Prosta modlitwa przed każdą Mszą Świętą>Dlaczego msza święta jest tak ważna dla wierzącego?<< Posłuchaj, co o symbolice tego gestu mówi ks. Sławomir Sosnowski. Od samego początku w Kościele znak krzyża wyraża, że Bogu ofiarujemy wszystkie nasze codzienne sprawy, poświęcamy Mu nasze życie, proste i trudne decyzje, ludzi, którzy są dla nas bliscy. Jednocześnie wskazujemy, że ciało, które zostało nam dane przez Boga jest święte i należy mu się szacunek i miłość. Drugi błąd, który często popełniamy, to bezrefleksyjne wykonywanie znaku, który przecież powinien coś znaczyć. Mechanicznie wykonujemy gest i zupełnie nie pamiętamy o tym, jakie jest jego znaczenie. Skąd się wziął w chrześcijaństwie? Trudno jednoznacznie określić, kiedy ten symbol pojawił się po raz pierwszy w Kościele. Pewne tropy i ślady wskazują, że pierwsi chrześcijanie dobrze go znali i często był on przez nich wykorzystywany. Tertulian, filozof, jeden z apologetów chrześcijańskich (żył na przełomie II i III w.) twierdził, że w pierwszych wiekach, chrześcijanie wszystkie czynności rozpoczynali od znaku krzyża. Zarówno kiedy rozpoczynali dzień, kończyli go, przed wyjściem i wejściem do domu, przed i po posiłku. Znaczenie znaku krzyża pozostało przez wieki takie samo, chodzi w nim o oddanie Bogu wszystkiego, co posiadamy, wezwanie Trójcy Świętej do każdego aspektu naszego życia, oparcie się na krzyżu, od którego rozpoczęło się zbawienie każdego człowieka. Cykl o liturgii na 4. Właściwie w którym momencie zaczyna się Msza święta? 5. 3 symbole na początku Mszy świętej, których mogłeś nie znać Michał Lewandowski - dziennikarz publicysta, teolog. Prowadzi autorskiego bloga "teolog na manowcach" oraz fotograficzny projekt "Bardzo brzydkie zdjęcia" Dziennikarz, publicysta, redaktor Pisze głównie o kosmosie, zmianach klimatu na Ziemi i nowych technologiach. Po godzinach pasjonują go gry wideo. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć.

Nierozerwalnie wiązała się z nim również postać białego konia. Symbole Świętowita są jednymi z najpopularniejszych, zachowanych zresztą do dziś. Zobacz także: Biały gołąb – symbol i znaczenie w kulturze. Pozostałe symbole słowiańskie i ich znaczenie. Nie wszystkie słowiańskie symbole związane były z czcią konkretnego boga.

Opis hasłowy znaczenia wybranych określeń liturgicznych oraz niektórych słów, których używamy w kościele, ale nie zawsze wiemy co precyzyjnie oznaczają. Ablucja - z łac. obmycie. W liturgii występuje obmycie: palców, głowy, stóp, kielicha (puryfikacja). Aklamacja - (od łac. clamo - wzywam) krótki zwrot melodyczny, śpiewany podczas Mszy, lub na nabożeństwie przez wiernych: "Alleluja", "Amen", "I z duchem Twoim"; aklamacja włącza wiernych do czynnego udziału w liturgii. Alba - (łac. albus - biały) długa, biała spodnia szata liturgiczna (kapłana i służby liturgicznej w czasie liturgii), symbolizująca łaskę chrztu św. Alleluja - (od hebr. czasownika w trybie rozkazującym: hallelu-Jah(we) oznacza: chwalcie Jahwe, chwalcie Pana. Stanowi ona radosną aklamację, śpiewaną przez kantora (psałterzystę) lub scholę we Mszy przed Ewangelią we wszystkich okresach poza Wielkim Postem. Aklamację tę powinno się koniecznie śpiewać - gdy nie jest śpiewana należy ją opuścić. Aklamacja Alleluja jest szczególnie wyeksponowana w liturgii w okresie Wielkanocnym. Ambona - miejsce do czytań biblijnych oraz wygłaszania homilii (kazań), dziś najczęściej pulpit zwany ambonką usytuowany w prezbiterium. Amen - termin hebrajski, który w Piśmie Świętym stanowi formułę uroczystego potwierdzenia i akceptacji. "Niech tak się stanie", "Tak rzeczywiście jest". Jest to jedna z najczęściej używanych w liturgii rzymskiej aklamacji. Słowo to jest często wypowiadane w kościele. Mówimy je przy zakończeniu modlitwy, znaku krzyża, czy przyjęciu Komunii świętej. Tłumacząc dosłownie ten wyraz otrzymamy: "Niech się stanie" lub "z pewnością". Ponieważ słowo to wyraża zgodę lub potwierdzenie, należy wypowiadać je bardzo wyraźnie i z uwagą. Pan Jezus, gdy chciał coś ważnego powiedzieć, zaczynał od słowa "amen". Mówił wtedy dwa razy: "amen, amen mówię wam...", a na język polski przetłumaczono ten zwrot: "Zaprawdę powiadam wam...". Kiedy mówimy "amen" wyrażamy naszą zgodę lub potwierdzamy słowa modlitwy, którą skierowaliśmy do Boga. Anioł - (łac. angelus) istota duchowa, stworzona przez Boga, obdarzona wolną wolą, rozumem i całkowitym poznaniem. Aniołowie są posłańcami Bożymi, mają swój udział w historii zbawienia. Anioł Pański - (łac. Angelus Domini) modlitwa odmawiana rano, w południe i wieczorem dla uczczenia Wcielenia Bożego i macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny. Antyfona - werset często zaczerpnięty z Psalmów lub innych ksiąg Pisma Świętego, śpiewany przez chór na przemian z wiernymi, lub przez jeden chór na przemian z drugim. Antyfony zwykle podkreślają obchodzone właśnie święto liturgiczne, lub bieżące czytania biblijne. Apokalipsa - ostatnia księga, zamykająca Nowy Testament, zawiera proroctwa dotyczące rzeczy ostatecznych - eschatologicznych. Jej autorem jest św. Jan Ewangelista, stąd też nazywana jest Objawieniem (św. Jana). Powstała na wyspie Patmos ok. 95-100 r. n e. Archidiecezja - jednostka terytorialna administracji kościelnej, na czele której stoi arcybiskup. Aureola - symboliczne koło otaczające głowy przedstawianych postaci świętych. Baldachim - ozdobny daszek lub ozdobna osłona z materiału nad godnymi czci miejscami i osobami, przede wszystkim jako osłona niesiona nad Najświętszym Sakramentem. Bałwochwalstwo - jest to oddawanie czci, przedmiotom, bożkom, posągom, zwierzętom. Określa też bezkrytyczne, ślepie uwielbienie czegoś lub kogoś. Biret - nakrycie głowy duchownych katolickich. Celibat - stan bezżenny, ślub czystości. Credo - wyznanie wiary (łac. credo = wierzę). Czyściec - stan, w którym człowiek zmarły w stanie łaski uświęcającej oczyszcza się po śmierci z nieodpokutowanych na ziemi win grzechów ciężkich, powszednich i wszelkich niedoskonałości. Jest to już stan zbawionych. Czytanie (lekcja) - w odniesieniu do liturgii to nie tylko odczytanie fragmentu Pisma św. w ramach liturgii słowa, ale także sam czytany podczas Mszy czy nabożeństwa. Dary Ducha Świętego - łaski otrzymywane podczas sakramentu bierzmowania, umacniające nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad. Są to: mądrość, rozum, rada, męstwo, umiejętność, pobożność, bojaźń boża. Dekalog - (gr. deka - dziesięć, logos - słowo, dekalog: "dziesięć słów") nazwa dziesięciu przykazań Bożych, przekazanych przez Boga Mojżeszowi na górze Synaj. Zawiera dziesięć zasad którymi powinien kierować się chrześcijanin, gdyż są one podstawą jego życia w duchu Chrystusa. Dewocjonalia - przedmioty służące do odprawiania kultu religijnego. Diecezja - podstawowa cześć administracyjna i formacyjna Kościoła, powierzona biskupowi i podległym mu prezbiterom, który jest za nią odpowiedzialny bezpośrednio przed papieżem. Dogmat - w Kościele Katolickim jest to prawda, fakt nie podlegający dyskusji i wątpliwości. Wiele rzeczywistości naszej wiary jest niemożliwych do udowodnienia naukowego. Odwołują się one do wiary i dzięki niej muszą zostać niepodważalnie przyjęte. Duch Święty - (łac. Spiritus Sanctus) trzecia obok Ojca i Syna, osoba Trójcy Świętej. Umacnia i ożywia Kościół. Dodaje człowiekowi sił i zdolności (patrz Dary Ducha Świętego i bierzmowanie). Jest Pocieszycielem (Parakletem - gr. para-kaleo - wzywam), posłanym Kościołowi jako pierwszy dar po zmartwychwstaniu Chrystusa, w dniu Zesłania Ducha Świętego Dusza - (łac. anima) człowiek jest jednością duszy i ciała. Dusza jest nadprzyrodzonym duchem działającym w człowieku. Mówi do nas poprzez sumienie i jest niematerialna oraz nieśmiertelna. Dyspensa - decyzja hierarchii kościelnej, która zwalnia wiernego od wykonywania obowiązku nałożonego przez prawo kościelne. Egzorcyzm - obrzęd liturgiczny mający na celu uwolnienie człowieka, rzeczy, lub miejsca od działania złego ducha. Ekscelencja - tytuł honorowy, zwrot grzecznościowy należny w Kościele biskupom. Ekskomunika - potocznie nazywana klątwą. Pozbawia uczestnictwa w życiu Kościoła - korzystania z sakramentów. Ekskomunikę zaciąga się poprzez: naruszenie tajemnicy spowiedzi, profanacji ciała i krwi pańskiej, przymusu fizycznego wobec papieża (i biskupa) a także za herezję. Ekumenizm - określa ogół działań teologicznych i duszpasterskich zmierzających do przywrócenia utraconej jedności wszystkich chrześcijan w jednym Kościele Jezusa Chrystusa. Encyklika - najwyższej rangi pismo papieskie skierowane do całego Kościoła, a od pontyfikatu Jana XXIII do wszystkich ludzi dobrej woli. Tytuł encykliki pochodzi zawsze od pierwszych jej wyrazów (incipit). Episkopat - a) inaczej sakra biskupia, najwyższy stopień święceń, b) ogół hierarchów kościelnych danego państwa. Epistoła - inna nazwa drugiego czytania we Mszy; zazwyczaj z listów apostolskich Nowego Testamentu. Eucharystia - uczta ofiarna Jezusa Chrystusa, która z Jego woli powtarzana jest codziennie przez chrześcijan całego świata na "Jego" pamiątkę. Obok chrztu jest to podstawowy sakrament w życiu Kościoła. Eutanazja - wspomagane samobójstwo, zazwyczaj dotyczy ludzi starszych lub śmiertelnie (terminalnie) chorych. Moralnie jest niedopuszczalna i w wielu krajach zakazana. Ewangelia - (gr. ewangelia: Dobra Nowina) w Piśmie Świętym oznacza głoszenie wieści o zbawieniu wiecznym. Kościół potwierdza dzisiaj autentyczność czterech Ewangelii: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Pierwsze trzy nazywamy synoptycznymi (gr. synopsis - podobne, pasujące), gdyż są bardzo podobne, zaś ewangelia Jana jest niesynoptyczna. Ewangeliarz - jest uroczystą, zdobioną, księgą liturgiczną zawierającą wyłącznie Ewangelie czytane podczas Mszy św. w porządku tygodniowym, niedzielnym i świątecznym. Exultet - uroczysty śpiew o Paschale, tej świecy, która symbolizuje Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego. Nawiązuje także do słupa ognia, który prowadził Izraelitów przez pustynię, oraz do światła wiary, które w momencie chrztu świętego zapala się w człowieku. Ogień i światło są bardzo nośnymi symbolami, dlatego tych odniesień jest z pewnością więcej. Genesis - nazwa Księgi Rodzaju. Gloria - Hymn "Chwała na wysokości Bogu" - uroczysta pieśń sławiąca Boga, doksologia. W czasie Eucharystii śpiewana w święta i uroczystości. Godzinki - nabożeństwo ku czci Matki Bożej. Składają się z hymnów, modlitw i antyfon. Podzielone na siedem części (wg starego brewiarza) jutrznia, pryma, tercja, seksta, nona, nieszpory i kompleta. Sławią Matkę Bożą jako Królową świata, matkę ludzi, wspomożycielkę i orędowniczkę. Gorzkie Żale - nabożeństwo pasyjne, odśpiewywane w niedziele wielkiego postu. Odznaczają się prostotą i serdecznym współczuciem dla cierpień Jezusa i Maryi. Gromnica - świeca poświęcona w dzień Ofiarowania Pańskiego, stawiana przy konającym, a także ustawiana w okiennicach w czasie burzy - jest wyrazem wiary w Opatrzność, chroniącą nas przed niebezpieczeństwami. Grzech - świadome i dobrowolne przekroczenie Bożych przykazań. Odejście od Boga, zaprzeczenie wiary. Grzechy dzieli się na lekkie (powszednie) i ciężkie (śmiertelne). Istnieje także pojęcie grzechów wołających o pomstę do nieba. Habit - strój zakonny, składa się głównie z sukni przepasanej cingulum, kaptura będącego uzupełnieniem sukni, płaszcza narzucanego na habit. Często nosi się także szkaplerz, bądź medalion z wizerunkiem świętego założyciela. Herezja - rozłam w Kościele spowodowany przez poważne i z uporem podtrzymywane błędy w wierze. Są to zarówno poglądy różne od ustalonej nauki Kościoła, jak i wynikające z nich ruchy. Homilia - jest to słowo kapłana skierowane do wiernych na tle usłyszanych czytań biblijnych. Homilię może wygłaszać także diakon, ale nigdy człowiek świecki. Hosanna - posiada podwójne znaczenie: stanowi wołanie o pomoc, jak również zbawienie. Hostia - (łac. hostia - krwawa ofiara) opłatek przeznaczony do konsekracji i wystawienia publicznego. Hymn (z greckiego hymnos = pieśń pochwalna) - uroczysta i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi, komponowana na cześć Boga, szczególnej osoby, wydarzenia, ojczyzny (kraju), a także idei. Znanym polskim hymnem jest "Hymn do miłości ojczyzny" stworzony przez Ignacego Krasickiego. Ma swoją odmianę liturgiczną śpiewaną w czasie nabożeństw. IHS - to skrót, monogram imienia własnego Chrystusa, wyrażony literami greckimi (jota, eta, sigma) i odczytywany nie jako I-Ha-Es, lecz: JES. INRI - skrót łacińskich słów: Iesus Nazarenus Rex Ivdaorum - Jezus Nazarejczyk Król Żydowski, umieszczony na krzyżu nad głową ukrzyżowanego Chrystusa, w jęz. greckim, hebrajskim i łacińskim (por. J 19,20). Insygnia - (łac. signum - znak, oznaka) oznaka jakiejś władzy, święceń, urzędu. Np. insygnium władzy kapłańskiej jest stuła i ornat. Jałmużna - jedna z form religijnego samodoskonalenia się (pokuty). Polega na oddaniu z serca materialnego daru potrzebującemu. Jasełka - przedstawienie teatralne, którego treść stanowią zdarzenia związane z Bożym Narodzeniem. Jutrznia - w kościele katolickim pierwsza część Liturgii Godzin odmawianej o wschodzie Słońca. Częstym zwyczajem jest łączenie jutrzni razem z wezwaniem lub godziną czytań. Kalendarz liturgiczny - zawiera informacje dotyczące poszczególnych dni liturgicznych w ciągu roku. Hierarchizuje wspomnienia, święta i uroczystości. Kalendarz liturgiczny do użytku praktycznego tzw. Ordo precyzuje o jakiego danego dnia należy użyć formularza Mszy św. dając wykaz koloru szat lit. wspomnień, oraz pieśni. Kalwaria - miejsce śmierci Chrystusa, a także z rozmachem budowane drogi krzyżowe w różnych miejscach świata licznie nawiedzane przez pielgrzymów. Kanonik - członek kapituły katedralnej. Kapa - długa sięgająca do stup zarzucana na ramiona i spięta na piersi szata liturgiczna. Używana podczas procesji i nabożeństw. Bogato zdobiona. Kapelan - ksiądz zajmujący się duszpasterstwem przy kaplicy (stąd nazwa), jakiejś grupie wiernych (np. kapelan szpitalny, więzienny). Kaplica - z łac. capella - mały kościół, miejsce z ołtarzem przeznaczone do odprawiania Mszy św. Istnieją kaplice wewnętrzne - w kościołach, domach zakonnych, instytucjach, a także zewnętrzne, wolno stojące. W przeciwieństwie do kościołów Msze św. odprawia się w nich okolicznościowo. Kardynał - najwyższa godność w Kościele po papieżu, których to wybiera według własnego uznania. Kardynałowi przysługują czerwona sutanna oraz piuska, tytularny kościół w Rzymie, prawo do uczestniczenia w konklawe oraz tytuł eminencji. Kardynałowie tworzą kolegium kardynałów. Katafalk - miejsce, specjalne podwyższenie przeznaczone do ustawienia trumny w czasie Mszy św. pogrzebowej. Nieraz bogato zdobiony. Katakumby - znajdujące się pod powierzchnią ziemi cmentarze, związane z chrześcijaństwem prześladowanym, za czasów cesarstwa rzymskiego. Najczęstsze katakumby spotykamy właśnie w Rzymie (np. katakumby św. Kaliksta, gdzie pochowano św. Tarsycjusza). W katakumbach zasadniczo nie odprawiano Eucharystii - nie było to też zwyczajowe miejsce spotkań chrześcijan. Katecheza - nauka religii. Katechizm - podręcznik przedstawiający w sposób uporządkowany całokształt nauki chrześcijańskiej wiary. Katechumen - osoba dorosła przygotowująca się do przyjęcia chrztu św. Katechumenat - określenie katechezy przeznaczonej dla osób dorosłych przygotowujących się do przyjęcia chrztu św. Katedra - (od gr. cathedra - podwyższenie) w pierwotnym znaczeniu oznacza krzesło, w chrześcijaństwie tron biskupi. Od X wieku mianem katedry określa się rezydialny kościół biskupa - matkę wszystkich kościołów w diecezji. Kazalnica - inaczej ambona; miejsce głoszenia kazania. Kazanie - część liturgii słowa w której duchowny, kaznodzieja objaśnia naucza lud zgodnie z zasadami magisterium Kościoła. Kaznodzieja - duchowny wygłaszający kazanie. Klasztor - obiekt użyteczności wspólnoty zakonnej. Są to najczęściej: kościół, kaplica, cześć mieszkalna oraz budynki gospodarcze. Klauzura - zakaz przebywania osobom postronnym na teren przeznaczony wyłącznie dla osób konsekrowanych. Kleryk - (alumn) mężczyzna przygotowujący się do przyjęcia święceń. Kolegiata - kościół przy którym na wzór kapituły katedralnej, istnieje kapitułą kolegiacka, czyli zespół duchownych. Kolęda duszpasterska - odwiedziny duszpasterskie kapłana przynależnej parafii w celu błogosławieństwa rodziny oraz spotkania i zapoznania się z nią. Ma miejsce w czasie okresu Bożego Narodzenia. Koloratka - prosty, biały kołnierz zapinany z tyłu, noszony przez duchownych. Kompleta - w kościele katolickim ostatnia Modlitwa Liturgii Godzin, odmawiana w nocy przed udaniem się na spoczynek. Komunia - (od łac. communio - jedność, zjednoczenie). Oznacza zjednoczenie wszystkich wiernych, uczestniczących w zgromadzeniu eucharystycznym, w Chrystusie poprzez przyjęcie Komunii św. - postaci eucharystycznych. Komża - szata liturgiczna, ma tę samą symbolikę co alba jest jednak znacznie krótsza - ze względów praktycznych; od IX wieku strój ministranta. Przez kapłana używana najczęściej do sprawowania czynności poza liturgicznych. Koncelebra - wspólne sprawowanie liturgii (głownie Mszy św.) przez więcej niż jednego kapłana (tj. biskupa lub prezbitera). Koncelebra w toku dziejów zanikła, ale została przywrócona na Soborze Watykańskim II. Konfesjonał - (łac. confessio - wyznaję) miejsce w kościele przeznaczone do prywatnej spowiedzi. Przypomina drewniany domek wyposażony w siedzenie dla kapłana - reprezentującego Chrystusa oraz klęcznik dla penitenta. Powinien, co niestety rzadko się zdarza, dawać poczucie dyskrecji penitentowi. Konklawe - (łac. cum clave - pod kluczem) nadzwyczajne zebranie się kolegium kardynałów po śmierci papieża, w celu wyboru nowego. Konklawe odbywa się w atmosferze całkowitego odseparowania od świata zewnętrznego w momencie wypowiedzenia przez kardynała kamerlinga, bądź papieskiego ceremoniarza słów "extra omnes" - "nikt więcej", aż do ogłoszenia z loggii Bazyliki św. Piotra imienia nowego papieża. Konkordat - międzynarodowa umowa zawierana pomiędzy Stolicą Apostolską a poszczególnymi krajami, określająca koegzystencję instytucji Państwa i Kościoła. Dla każdego kraju jest inny, dostosowany do sytuacji i potrzeb Kościoła w danym państwie. Konsekracja - to akt poświęcenia odnoszący się do osób. Konsekruje się osoby zakonne składające śluby, diakonów, prezbiterów oraz biskupów. Konsekracja należy do sakramentaliów. Formuły poświęceń znajdują się w benedykcjonale, potyfikale i graduale. Konsekracja odnosi się także do przeistoczenia we Mszy św. - przemiany chleba i wina w Krew i Ciało Chrystusa. Kredens - miejsce składania przed Mszą paramentów liturgicznych, a także miejsce puryfikacji kielicha i pateny poza ołtarzem. Kropidło - służy do obrzędu pokropienia wiernych oraz przedmiotów wodą święconą. Najpopularniejsze kropidła zakończone włosiem są nieodłącznym elementem kociołka z wodą. Używa się także kropideł zakręcanych, które zawierają w trzonie zbiorniczek z wodą. Szczególnie użyteczne podczas kolęd. Kropielnica - jest zbiornikiem na wodę święconą, umieszczanym najczęściej w przedsionku kościoła. Wierni wchodząc co świątyni maczają palce w wodzie i czynią znak krzyża, co przypomina przyjęty chrzest i przynależność do wspólnoty Kościoła. To także kociołek z wodą święconą, w którym zanurza się kropidło podczas poświęceń. Krucyfiks - krzyż z wizerunkiem ukrzyżowanego Chrystusa. Krypta - to podziemne pomieszczenie, najczęściej w formie rozległej kaplicy, z założenia służące do grzebania w nim zwłok ludzi szczególnie zasłużonych dla Kościoła. Często odprawia się w nich Msze św. w intencji zmarłych. Ksieni - żeński odpowiednik opata w żeńskich wspólnotach zakonnych. Istnieje specjalny obrzęd błogosławieństwa ksieni, znajdujący się w księgach liturg. Księgi liturgiczne - to zbiory modlitw i czytań, stosowanych w liturgii, zatwierdzone przez władzę kościelną. Do najważniejszych ksiąg liturgicznych, niezbędnych do odprawienia Mszy św. należą: mszał, lekcjonarz, ewangeliarz, oraz księgi pomocne przy sprawowaniu sakramentów i sakramentaliów: graduał, rytuał, pontyfikał i benedykcjonał. Ważne miejsce zajmuje także liturgia godzin tzw. brewiarz. Kuria rzymska - zespół instytucji kościelnych zwanych dykasteriami (kongregacjami) które pomagają papieżowi w kierowaniu Kościołem. Kustodia - (łac. custodio - ochraniam, przechowuję) jest to mała puszka, w niej przechowuje się Najświętszą Hostię przeznaczoną do wystawienia w monstrancji. Kyrie Eleison - z jęz. greckiego "Panie zmiłuj się" w liturgii wezwanie pokutne, podczas aktu żalu i pokuty wzbudzanego na początku każdej Eucharystii w celu przebłagania Boga za grzechy w celu godnego uczestnictwa we Mszy. Lampion - ozdobna świeca, pochodnia otoczona kloszem. Używany podczas rorat w okresie Adwentu. Symbolizuje naszą gotowość na przyjście Oblubieńca; Chrystusa. Lavabo - obmycie rąk wykonywane podczas ofiarowania. Tradycją sięga obrzędów żydowskich. Podczas lavabo kapłan wypowiada: "Obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść z grzechu mojego." Lawaterz - naczynie liturgiczne służące do obmycia rąk podczas ofiarowania. Składa się z dzbanuszka na wodę i tacki. Legat papieski - duchowny, reprezentant papieża w różnych krajach, lub regionach świata. Do jego obowiązków należy zacieśnianie stosunków pomiędzy Stolicą Apostolską a danym rejonem. Lektor - (od. łac. lectio - czytam) osoba świecka, mająca zezwolenie na czytanie Pisma Świętego podczas Mszy Świętej. Litania - (od gr. litaneuein - modlić się nieustannie) modlitwa błagalna, w której wierni wierni odpowiadają na poszczególne wezwania powtarzając określony zwrot. Jeszcze w XVI w. funkcjonowało ponad osiemdziesiąt litanii. Obecnie, do odmawiania publicznego zatwierdzonych jest sześć. Liturgia - jest to popularne określenie Mszy Świętej. Liturgia jest pojęciem szerszym i obejmuje: sakramenty i sakramentalia, rok liturgiczny, liturgię godzin (modlitwa brewiarzowa), oraz muzykę i sztukę sakralną. Lucernarium - uroczysty obrzęd zapalenia, błogosławienia i wprowadzenia do świątyni światła (ognia). W liturgii rzymskiej pozostało jedyne, ale szczególnie uroczyste lucernarium, które ma miejsce w Liturgii Wigilii Paschalnej w wieczór Wielkiej Soboty. Luna - (lub lunula od łac. luna; księżyc) naczynie liturgiczne służące do umieszczenia i przechowywania hostii w kustodii. Najczęściej pozłacana, można także w niej wystawiać Najświętszy Sakrament. Ma kształt półksiężyca. Łamanie chleba - (łac. fractio panis) - pierwotna nazwa Mszy świętej. W liturgii Eucharystycznej - jest to gest przełamania chleba w czasie śpiewu Baranku Boży, którego cząstkę wpuszcza się do kielicha z Krwią Pańską, na znak jedności ofiary Chrystusa. Łaska - (łac. gratia) oznacza łaskawość i zmiłowanie się Boga nad człowiekiem. Bóg obdarza człowieka godnością swego przybranego dziecka (łaska uświęcająca), umacnia i wpływa na jego postępowanie prowadzące do zbawienia (łaska uczynkowa). Łódka - nawikula, naczynie liturgiczne służące do przechowywania kadzidła. Madonna - przejęte z włoskiego określenie Matki Bożej, "moja Pani". Tytuł ten wywodzi się ze średniowiecznej pieśni maryjnej "O Pani moja". Magnificat - (łac. magnificare - wielbić, wychwalać) "Wielbi dusza moja Pana", wieczorna pieśń brewiarzowa, tzw. "Pieśń Maryi" inspirowana słowami Maryi podczas zwiastowania i spotkania ze św. Elżbietą. (por. Łk 1, 46-55). Małżeństwo - jeden z siedmiu sakramentów świętych, zaliczanych do tzw. sakramentów posłania. Sakramentu tego małżonkowie udzielają sobie sami - kapłan asystuje i reprezentuje wspólnotę wiernych, a także powagą Kościoła potwierdza. Sakrament małżeństwa wprowadza małżonków w życie Trójcy Świętej, w której więzią doskonałości jest miłość. Mandatum - (łac. mandatum - przykazanie) to liturgiczny obrzęd umycia nóg podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, będący pamiątką umycia apostołom nóg przez Jezusa Manipularz - szata liturgiczna, przypominająca stułę, zawiązywana w liturgii przedsoborowej na lewej ręce kapłana. Symbolizowała przyjęte święcenia oraz kajdany na rękach Chrystusa Mantolet - szata liturgiczna w kolorze purpurowym, przysługująca członkom kapituł katedralnych Martyrologium - księga liturgiczna Kościoła, w której znajduje się wykaz wszystkich świętych; tak męczenników jak i wyznawców. W lit. bizantyjskiej odpowiadała jej księga zwana menologion. Matka generalna - najwyższa przełożona w zakonach żeńskich, sprawuje najważniejszą władzę w zakonie. Meczet - świątynia wyznawców islamu. Charakteryzuje się minaretem - wysoką wieżą, z której muezzin wzywa na modlitwę. Dach świątyni zwieńczony jest kopułą. Wnętrze cechuje bogata dekoracja ścian, nisza mihrab dla imama, a także miejsce, z którego objaśnia się Koran. Medalik - okrągły, bądź owalny krążek wykonany z metalu, srebra bądź złota, zdobiony wizerunkiem Jezusa, Maryi bądź świętych pańskich. Medytacja - forma modlitwy polegająca na rozmyślaniu. Medytacja przebiega w ciszy i może być inspirowana fragmentem z Pisma Świętego bądź pobożnej lektury jak również przyrodą, bądź jakimś zjawiskiem. Melchizedek - parament liturgiczny, część monstrancji. To złocona podstawka, która bezpośrednio przylega do hostii, umożliwia przenoszenie i wystawienie Ciała Pańskiego w pionowej pozycji (inaczej nazywana lunula). Męczeństwo - jest to heroiczne świadectwo wiary, wyrażone przez dobrowolne przyjecie śmierci zadanej z powodu wyznawania wiary w Chrystusa. Millenium - określenie jubileuszu tysiąclecia chrztu Polski, ale także roku 2000 milenijnego. Jest to szczególny czas dziękczynienia za dziedzictwo wiary chrześcijańskiej i Bożą opatrzność. Miłosierdzie - (łac. misericordia) jest wyrazem miłości do człowieka potrzebującego pomocy, jest obowiązkiem chrześcijanina, szczególnym wyrazem miłości bliźniego i Boga. Ministrant - członek ludu Bożego, który w czasie sprawowania liturgicznych obrzędów spełnił posługę pomocniczą w sposób określony przepisami Kościoła. Mirra - wonna żywica, kadzidło, spalane na węglach w trybularzu. Spalana symbolizuje modlitwę ludu wznoszącą się do Boga. Misterium - inscenizacja, przedstawienie biblijnych prawd i wydarzeń, oraz scen z życia świętych. Misterium Paschalne - tajemnica śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, która przez wiarę i sakramenty staje się udziałem człowieka. Przeżywamy je podczas tzw. Wielkiego Tygodnia i Triduum Paschalnego, choć dzięki niemu sens i moc posiadają sakramenty i liturgia sprawowane przez cały rok. Mitra - uroczyste nakrycie głowy biskupa i infułata. Składa się z dwóch elementów bogato zdobionego, usztywnionego materiału. Młodzianków święto - święto stałe w kalendarzu liturgicznym obchodzone 28 grudnia na pamiątkę wymordowania na rozkaz Heroda wszystkich chłopców do 2 r. ż. celem zabicia Jezusa. Modlitwa - jest rozmową i obcowaniem z Bogiem, słuchaniem go i zwracaniem się do niego, czasem nawet bez słów. Wyróżniamy modlitwę: wspólnotową i indywidualną, ustną i myślną. Mszał - (Missale Romanum) jednia z najważniejszych ksiąg liturgicznych w Kościele Katolickim, zawierająca teksy sprawowania Mszy św. Nabożeństwo - pozaliturgiczny kult Kościoła. Nabożeństwa wypływają z liturgii i mają do niej prowadzić. Są wyrazem pobożności tak wspólnotowej jak i prywatnej. Nadzieja - jedna z trzech cnót, w których wyraża się stosunek człowieka do Boga. Każe widzieć w Bogu najwyższe i upragnione dobro, ku któremu człowiek dąży. Nałożenie rąk - w Starym Testamencie znak ten był także używany podczas ceremonii wyniesienia osoby na jakiś urząd. W Nowym Testamencie to symbol leczenia i przekazywania Ducha. Namaszczenie chorych - sakrament, przez który Chrystus umacnia człowieka ciężko chorego i leczy na duszy, a niekiedy i na ciele, pomaga mu w znoszeniu cierpienia i powrocie do zdrowia. Nawrócenie - ma miejsce kiedy człowiek odwraca się od zła, szatana i grzechu, a zwraca się ku Bogu, który jest źródłem życia i świętości. Nekrolog - (gr. nekros - umarły, martwy) powiadomienie o śmierci jakiejś osoby. Neofita - człowiek niewierzący, bądź innej wiary niż chrześcijańska, który poprzez chrzest zostaje włączony do wspólnoty Kościoła. Neokatechumenat - jest to ruch formacyjny dla ludzi dojrzałych, na wzór pierwszych gmin chrześcijańskich, ma pomagać w walce z grzechem i przemianą życia. Neoprezbiter - określenie przyjęte dla nowo wyświęconego kapłana. Niebo - stan ostatecznego szczęścia człowieka wypływającego ze zbawienia i przebywania z Bogiem. Niedziela - pierwszy dzień tygodnia, najstarszy dzień świąteczny chrześcijan obchodzony na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Nieszpory (łac. vesper - wieczór) - w kościele katolickim przedostatnia część modlitwy brewiarzowej, odmawiana w porze wieczornej. Nieszpory składają się z hymnu, kilku psalmów poprzedzonych i zakończonych antyfonami, czytania, responsorium oraz kantyku Najświętszej Maryi Panny (Magnificat). W Polce przyjęły się tzw. nieszpory ludowe, czyli wieczorne nabożeństwo odprawiane w kościołach w niedziele i święta, dla których charakterystyczny jest archaiczny, rymowany przekład psalmów. Nimb - w ikonografii chrześcijańskiej jest to świetlany krąg otaczający głowę osoby świętej. Nowenna - dziewięciodniowe nabożeństwo, odprawiane jako przygotowanie do uroczystości kościelnej, bądź jakiegoś ważnego wydarzenia życiowego. Nowicjat - w zgromadzeniach i zakonach okres wchodzenia w życie zakonne, czas przygotowania i pierwszej próby dla kandydatów. Czasami poprzedzany postulatem. Nuncjusz - wydelegowany przez papieża reprezentant Stolicy Apostolskiej w danym kraju lub prowincji. Podlega mu tzw. nuncjatura. Objawienie Boże - (gr. epiphaneia) to ujawnienie przez Boga Jego zbawczej woli i siebie samego, to skierowane do człowieka wezwanie do nawiązania więzi z Bogiem. Obłóczyny - obrzęd przyjęcia stroju duchownego lub habitu w zgromadzeniu zakonnym. Nie niesie za sobą żadnej posługi. Obłuda - sposób postępowania maskujący grzech i niesprawiedliwość pod pozorami cnoty. Obrządek - to zbiór zwyczajów i przepisów liturgicznych Kościoła partykularnego, łącznie z własnym językiem, prawodawstwem i hierarchią. Odpust - to darowanie kar doczesnych za grzechy popełnione po chrzcie. Ofiara - jeden z podstawowych elementów kultu religijnego. Ma na celu utrzymanie więzi człowieka z Bogiem, jest wyrazem pobożności, wiary i poddaniu się porządkowi Bożemu. Oktawa - (łac. octo - osiem) to przedłużenie obchodów największych uroczystości roku liturgicznego na osiem dni, albo tylko na ósmy dzień tego obchodu. Ołtarz - jest to stół, na którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie. Opactwo - samodzielny, kanonicznie utworzony klasztor, kierowany przez opata. Opat - nazwa przełożonego wspólnoty mnichów. Opatrzność Boża - to nieustanne działanie Boga, który z troską i miłością opiekuje się tym co stworzył. Opętanie - poddanie silnemu wpływowi złego ducha, człowieka, czy nałogu, także własnym żądzom i niegodziwym zapędom. Oracja - (łc. oratio od orare ‘mówić; rozprawiać’) uroczysta formuła, którą kapłan zamyka modlitwę. W codziennej liturgii są to: kolekta, modlitwa nad darami i modlitwa po komunii św. Oratorium - potocznie miejsce na skupienie i modlitwę. Jak również doniosłe dzieło wokalno instrumentalne inspirowane ważnymi wydarzeniami ewangelicznymi. Ordynacja - inaczej święcenia. Ornat - (łac. ornatus - ozdobny) wierzchnia, bogato zdobiona szata liturgiczna, zastrzeżona dla prezbiterów i biskupów. Używana podczas sprawowania Mszy św. w kolorze dnia. Ostatnie namaszczenie - niewłaściwa, nieużywana już nazwa określająca niegdyś sakrament namaszczenia chorych. Ostensorium - inaczej monstrancja. Oznaki czci - w liturgii gesty symbolizujące i ukazujące nasz szacunek i hołd składany określonym przedmiotom, obrazom, osobom. Są to przyklęknięcia, inklinacje oraz okadzenia. Paliusz - wełniany pas, odpowiednio zszyty, zakładany na barki opadający na tułów. Symbol władzy arcybiskupiej oraz znak łączności z Papieżem. Palka - usztywniony kawałek materiału nakładany na kielich, by do jego zawartości nie dostało się nic niepożądanego. Papież - najwyższy zwierzchnik, głowa Kościoła Katolickiego, biskup Rzymu, następca św. Piotra. Parafia - najmniejsza terytorialnie jednostka organizacji duszpasterskiej Kościoła. Jej zwierzchnikiem jest proboszcz. Pascha - (hebr. Pesah - przejście) według tradycji noc poprzedzająca wyjście Izraelitów z Egiptu, ale także jako "baranek ofiarny" składany w to święto. Paschał - wielka ozdobna świeca, którą zapala się w wigilię paschalną i ustawia koło ołtarza (po lewej stronie) na czas Wielkanocy. Jest symbolem zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Obrzęd poświęcenia ognia i zapalenia paschału w wigilię paschalną nazywa się lucernarium czyli liturgią światła. W czasie tego obrzędu na paschale należy wyryć krzyż oraz pięć otworów z czerwonymi ziarnkami kadzidła, które symbolizuje rany Chrystusa. Wyryty dodatkowo rok i greckie litery Alfa i Omega oznaczają, że do Chrystusa należy czas i wieczność. On jest początkiem i końcem. Następnie Paschał jest wnoszony w procesji do Kościoła z trzykrotnym śpiewem "Światło Chrystusa". Od Paschału zapala się świece uczestników liturgii. Poza okresem wielkanocnym Paschał stawia się koło chrzcielnicy i od niego zapala się świecę chrzcielną. Symbolizuje to narodzenie się dziecka dla królestwa Bożego. Odnowione po Soborze Watykańskim II obrzędy pogrzebu nakazują umieszczanie zapalonego paschału obok trumny w czasie Mszy św. pogrzebowej. Zwyczaj ten symbolizuje naukę o zmartwychwstaniu Chrystusa, które zapowiadając zmartwychwstanie umarłych, stawia we właściwym świetle tajemnicę śmierci człowieka. Pasja - inscenizacja muzyczno-teatralna misteriów męki i śmierci Jezusa. Pasterka - uroczysta Msza święta, odbywająca się wg tradycji o północy Uroczystości Bożego Narodzenia. Podczas niej witamy Boga Syna który przyjął ludzką postać. Pastor - tytuł duchownych w niektórych wyznaniach protestanckich. Pastorał - laska pasterska, oznaka godności biskupiej i starożytny symbol jego władzy, używany podczas uroczystych liturgii. Pastorałka - rodzaj pieśni Bożonarodzeniowej, jej pochodzenie przypisuje się pogańskiej tradycji. Patriarchat - tytuł najważniejszych diecezji w Kościele, których biskupi posiadają szczególną władzę na pozostałymi biskupstwami terenu. Patron - to święty obrany za opiekuna osób, stanów, zawodów, kościołów, krajów, miast itp. a także orędownik u Boga w szczególnych okolicznościach. Pątnik - pielgrzym Piekło - stan ostatecznego i wiecznego potępienia duszy, całkowite zerwanie łączności z Bogiem. Pierścień biskupi - oznaka (insygnium) władzy biskupiej. Przyjmowany przez biskupa w chwili święceń jest przez niego noszony stale na znak "poślubienia" swojej diecezji. Pieta - w sztuce chrześcijańskiej ukazanie ciała zmarłego Chrystusa spoczywającego na ramionach (lub kolanach) Matki Bożej, po zdjęciu z krzyża. Pismo Święte - zbiór ksiąg napisanych pod natchnieniem Ducha Świętego. Stanowi depozyt wiary, w którym zawarte jest całe Boże Objawienie. Pokuta - akt samozaparcia podejmowany jako zadośćuczynienie za grzechy, lub jako umartwienie, konieczne w programie chrześcijańskiego doskonalenia. Pontyfikat - okres rządów jednego papieża. Pochodzi od określenia łac. pontifex - kapłan, jakim obdarza się papieża. Pop - potoczna, kolokwialna nazwa księdza prawosławnego. Wyróżnia go czarna sutanna, długa broda i czarny kołpak na głowie - maforinem. Nie jest obowiązany do życia w celibacie, jednak po otrzymaniu święceń nie może już się żenić. Portal - w architekturze ozdobne wykończenie wejścia do świątyni lub budynku niesakralnego. Portatyl - nisza w ołtarzu, w której umieszcza się relikwie (dziś nie ma już obowiązku posiadania w ołtarzu relikwii). Posługi - udzielane przez biskupa zezwolenia na pełnienie określonych funkcji przez alumnów seminariów. Z dotychczasowych wielu posług odnowa posoborowa zachowała dwie posługi, które przyjmują alumni seminarium: lektorat i akolitat. Post - forma pobożności, pokuty, polegająca najczęściej na dobrowolnym odmawianiu sobie pokarmu (mięsa, słodyczy, uczucia sytości) i przyjemności. Post eucharystyczny - nakaz powstrzymywania się na godzinę przed przyjęciem Komunii świętej płynów i pokarmów. W przypadkach zdrowotnych odstępuje się od tej zasady. Poświęcenie - to sakramentalia odnoszące się do błogosławieństwa rzeczy. Powołanie - to wewnętrzny głos, zamysł Boży względem człowieka co do jego życia i rozwoju. Powołanie jest kojarzone ze stanem duchownym, ale także powołaniem jest życie w rodzinie, w samotności czy wykonywanie określonego zawodu. Prałat - dzisiaj tytuł honorowy, nadawany przez Ojca Świętego zasłużonym kapłanom. Wiąże się z nim prawo noszenia oznak prałackich. Prawo Kanoniczne - obowiązujące w Kościele normy postępowania, usankcjonowane przez Kodeks Prawa Kanonicznego (Codex Iuris Canonici), którego najnowsza wersja pochodzi z 1983 roku. Prawosławie - ortodoksyjny Kościół chrześcijański, powstały w wyniku rozłamu w 1054 roku. Prefacja - zmienna cześć Wielkiej Modlitwy Eucharystycznej. Następuje po modlitwie nad darami a kończy ją śpiew Sanctus. Uwzględnia przeżywane tajemnice dnia. Najczęściej jest śpiewana przez kapłana a capella. Prezbiter - osoba konsekrowana, która przyjęła święcenia kapłańskie. Prezbiterium - architektoniczna cześć kościoła, w którym znajduje się ołtarz oraz gdzie przebywa kapłan i asysta liturgiczna podczas sprawowania Mszy świętej. Proboszcz - kapłan stojący na czele parafii. Jego głównym zadaniem jest duszpasterstwo, troska o sprawy wiernych oraz piecza nad dobrami parafii. Procesja - liturgiczna, bądź pozaliturgiczna postawa wiernych, przez którą wyraża się charakter ludu bożego zdążającego do niebieskiej ojczyzny. Profanacja - akt świętokradztwa, polegający na znieważeniu osób, miejsc i rzeczy poświęconych Bogu poprzez ich zniszczenie, nadużywanie lub zawłaszczenie z chęci ubliżenia Bogu. Profesja zakonna - publiczne złożenie ślubów zakonnych; bądź czasowych (możliwych do zerwania) bądź wieczystych. Prostracja - inna nazwa leżenia krzyżem; jednej z postaw liturgicznych. Protestantyzm - ogół chrześcijańskich wspólnot kościelnych, powstałych w wyniku reformacji w XVI w. nie uznających zwierzchnictwa papieża oraz odrzucających w różnym stopniu doktrynę Katolicką. Prymas - godność kościelna z nadania papieża, od wieków związana z pewnymi stolicami biskupimi. Prymicje - pierwsza Msza święta nowo wyświęconego kapłana w rodzinnej parafii. Przeistoczenie - transsubstancjacja (przemiana, zmiana substancji, istoty, przy zachowaniu postaci) chleba w Ciało i wina w Krew Pańską, które ma miejsce w czasie Eucharystii. Psalm - rodzaj pieśni religijnej, o podniosłym, modlitewnym charakterze, którego adresatem jest zazwyczaj Bóg, rzadziej człowiek. Ze względu na treść wyróżnia się psalmy: dziękczynne, błagalne, pokutne, prorocze, pochwalne, patriotyczne, żałobne. Biblia obejmuje 150 psalmów o podwójnej numeracji hebrajskiej i grecko-łacińskiej. Zbiór psalmów, przeznaczonych do odmówienia (odśpiewania) w danym nabożeństwie, nazywa się psalmodią. Psalm responsoryjny - w Kościele Rzymskokatolickim część Mszy Świętej, a dokładniej Liturgii Słowa. Następuje pomiędzy pierwszym a drugim czytaniem lub po pierwszym czytaniu, jeśli odczytywane jest tylko pierwsze czytanie. Tekst pochodzi z Księgi Psalmów, przy czym pomiędzy kolejnymi zwrotkami odśpiewywanymi przez kapłana bądź chór, wierni odpowiadają jednowersowym refrenem (stąd nazwa). Pulpit - w swojej obecnej formie nazywany także amboną. Miejsce czytania Słowa Bożego. Puryfikaterz - bawełniany ręczniczek służący do osuszania naczyń liturgicznych po usunięciu z nich Ciała i Krwi Pańskiej. Puszka - także cyborium, duży kielich, bądź mniejsze naczynie przeznaczone do przechowywania konsekrowanego chleba. Pyxis - mała puszka do przechowywania komunikantów w bursie. Raj - w Księdze Rodzaju cudowny ogród, Eden, stan nieśmiertelności i nieskazitelności. Miejsce harmonijnego życia człowieka z Bogiem i przyrodą. Relikwiarz - naczynie liturgiczne służące do przechowywania, adorowania oraz oddawania czci relikwiom. Relikwie - (łac. relniquo - pozostawiać) pozostałości szczątków, a także przedmiotów bezpośrednio związanych z życiem świętych. Requiem - dawniej nazwa Mszy świętej żałobnej. Odnosił się do liturgicznych utworów muzycznych, części zmiennych, stosowanych w liturgii pogrzebowej. Rezurekcja - (łac. resurrectio - zmartwychwstanie). To procesja kończąca celebrację Wigilii paschalnej. Jest ona uroczystym oznajmieniem zmartwychwstania Chrystusa. Roraty - śpiew na wejście Mszy św. wotywnej o Matce Bożej w Adwencie ("Rorate caeli desuper"). Nazwa zwyczajowa Mszy św. adwentowej, podczas której świątynia jest pogrążona w ciemnościach, a światło zapalane jest podczas śpiewu "Gloria". Przygotowuje do czasu narodzenia się Chrystusa. Różaniec - jego początki sięgają XII w. (rozpowszechniony w XVI w.) i zwyczaju wielokrotnego powtarzania modlitw. Różaniec łączy modlitwę ustną z myślą. Jest rozważaniem dzieła zbawienia w oparciu o tajemnice życia Jezusa i Jego Matki, któremu towarzyszy odmawianie modlitw "Ojcze nasz", "Zdrowaś Maryjo" oraz "Chwała Ojcu". Ryt - (łac. ritus) obrządek. Rytuał - księga liturgiczna regulująca sposób odprawiania obrzędów liturgicznych - przede wszystkim sakramentów i sakramentaliów. Sacrarium - dawna nazwa zakrystii (stąd nazwa "zakrystia"). Kiedyś Najświętszy Sakrament przechowywano w zakrystii. Sacrum - (łac. sacer - święty) coś świętego, wobec czego należy zachować szacunek, powagę. Sakrament - szczególny znak działania Bożej łaski w życiu człowieka. W sakramencie wyróżniamy jego formę i materię (zazwyczaj słowa). Sakramenty działają mocą samego sprawowania (zasada: ex opere operato) nie zależą od predyspozycji (stanu) moralnego tak sprawującego jak i przyjmującego sakrament; można jednak przyjąć do niegodnie. Wyróżniamy siedem sakramentów: chrzest, bierzmowanie, eucharystia (tzw. sakramenty wtajemniczenia - inicjacji chrześcijańskiej), namaszczenie chorych, pokuty (sakramenty uzdrowienia), kapłaństwo małżeństwo (sakramenty posłania lub w służbie komunii). Sakramentalia - znaki święte ustanowione przez Kościół na wzór sakramentów, ich zadaniem jest uświęcenie różnych sfer życia ludzkiego. Spośród nich wyróżniamy błogosławieństwa, poświęcenia i egzorcyzmy. Salezjanie - Towarzystwo Salezjańskie, zał. przez św. Jana Bosko. Zgromadzenie zajmujące się wychowaniem młodzieży, szczególnie zaniedbanej z ubogich warstw społecznych. Sanctus - śpiew "Święty, Święty, Święty". Wykonywany w liturgii po prefacji, przed epiklezą. Sanhedryn - gr. zgromadzenie; była to żydowska rada posiadająca władzę religijną i polityczną, reprezentująca naród wybrany. Sanktuarium - jest to "miejsce święte", obecnie pojmuje się jako świątynię, w której za zgodą biskupią, mogą przybywać wierni i w szczególny sposób wypraszać łaski za wstawiennictwem świętych. Sarkofag - gr. pochłaniający ciało; kamienna trumna, często zdobiona, zawierająca epitafium, sceny z życia bądź podobiznę zmarłego. Satanizm - termin określający ogół systemów, przekonań, religii, czczących szatana jako najwyższą istotę. Sąd Kościelny - sąd powoływany przez biskupa, który rozpatruje sprawy sumienia oraz dóbr materialnych, najwyższym sądem kościelnym jest Sygnatura Kościelna oraz Penitencjaria Apostolska. Sąd Ostateczny - paruzja; powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię. Będzie to ostateczny i publiczny sąd nad wszystkimi rozumnymi istotami. Schizma - termin określający podziały w Kościele Katolickim, schizma powstaje, gdy odłam Kościoła przypisuje sobie jego autorytet i praworządność. Schola (schola cantorum) - zespół śpiewaczy; kiedyś tylko męski, dziś także żeński lub mieszany, który wykonuje śpiewy liturgiczne w czasie sprawowania celebracji. Niegdyś tworzono je tylko w Rzymie; z czasem nakazywano ich tworzenie przy katedrach i przy większych kościołach. Dziś jego funkcje pełni bardziej grupa zwana pueri cantores. Według KL 29 zespół taki "także pełni prawdziwą funkcję liturgiczną". Sekta - łac. kierunek, droga; termin określający ruchy, grupy religijne, których nauka jest niezgodna z przekazem Kościoła, często działając pejoratywnie na jego wizerunek, mając na celu bardzo często cele zarobkowe. Seminarium duchowne - instytucja kościelna, mająca za zadanie przygotowanie kandydatów do stanu kapłańskiego. Zakładająca wieloletnią, szczegółową formację, umysłową i duchową przyszłych duchownych. Septuaginta - łac. siedemdziesiąt; pierwsze tłumaczenie hebrajskiej Biblii na język grecki. Nazwa pochodzi od liczby siedemdziesięciu tłumaczy dokonujących translacji tekstu. Skład Apostolski - Apostolskie Wyznanie Wiary; leg. formuła ułożona przez Apostołów, pierwotnie miało bardzo wielkie znacznie, było symbolem chrześcijan. Skromność - jest obiektywną, trzeźwą oceną własnych zalet, możliwości i dostosowaniem ich do własnego sposobu bycia. Słowo Boże - część Objawienia, znajdująca się w Biblii czyli w Piśmie Świętym. Sobór - s. powszechny, ekumeniczny, specjalne spotkanie wszystkich biskupów świata Kościoła Katolickiego odbywające się pod przewodnictwem papieża. Sobór jest głównym wyznacznikiem zmian w Kościele na płaszczyźnie doktryny wiary, moralności, liturgii. Jeśli papież umrze w jego trakcie, obrady zostają zerwane. Spowiednik - szafarz sakramentu pokuty i pojednania; może nim być jedynie kapłan (tj. prezbiter lub biskup), który otrzymał jurysdykcję do spowiadania. Na mocy postanowienia KPK, Kan. 983 zobowiązany jest on do zachowania całkowitej tajemnicy spowiedzi, odnoszącej się do jakiegokolwiek wymiaru i części spowiedzi. Spowiedź - sakrament pokuty; najważniejszy akt penitenta, bezpośrednie wyznanie grzechów i podsumowanie stanu swojego sumienia Bogu za pośrednictwem kapłana. Aby spowiedź była ważna należy się do niej dokładnie przygotować, a także zastosować się do wskazań spowiednika. Stolica Apostolska - ogół instytucji zarządzających (w sensie administracyjnym) całym Kościołem Rzymskim - Kuria Rzymska, w imieniu papieża. Stolica Apostolska mieści się w Watykanie. Stuła - długi pas materiału, przewieszony przez kapłana przez szyję. Symbol urzędu kapłańskiego. Kolor stuły zależy od koloru liturgicznego dnia, bądź rodzaju udzielanego sakramentu. Diakon nosi stułę przełożoną przez ramię, spiętą u dołu. Stygmaty - łac. stigma, znak; nadzwyczajne zjawisko psychofizyczne, wyciśnięte na ciele - rany umiejscowione w miejscu ran Jezusa, pojawiają się samorzutnie i tak samo znikają. Upodabniają człowieka do cierpiącego Chrystusa, stygmaty nie świadczą o świętości osoby, ale mogą do niej prowadzić (np. św. o. Pio). Suma - określenie głównej, najbardziej uroczystej Eucharystii niedzielnej. Sumienie - jest to duchowa, wewnętrzna zdolność człowieka do rozeznania dobra i zła, osądu swojego postępowania pod względem moralnym. Suplikacja - błagalna pieśń kościelna zwrócona do Boga. Najczęściej kojarzona ze śpiewem: "Święty Boże, Święty mocny...". Sutanna - szata nie liturgiczna noszona przez osoby duchowne. Kolory sutanny odpowiadają pozycji zajmowanej w hierarchii: czarna - klerycy, diakoni, prezbiterzy; fioletowa - biskupi, okazyjnie noszona przez prałatów; czerwona - kardynałowie, biała - papież. W krajach afrykańskich i na misjach dopuszczalna jest również biała sutanna. Synod - jest to zjazd duchowieństwa na różnych szczeblach. Obecnie kojarzony ze zwoływaniem przez papieża Kolegium Kardynałów. Szabat - najbardziej świąteczny i uroczysty dzień tygodnia w judaizmie - sobota. Rozpoczynał się już w piątek wieczorem. Zaprzestawano pracy, zbędnych obowiązków. Poddawano się odpoczynkowi, chwaleniu Boga, modlitwom, rodzinnym posiłkom. Jego świętowanie nawiązuje do dnia stworzenia świata a także dzieła wybawienia Izraela. Szafarz - osoba upoważniona, do udzielania sakramentów świętych, za wyjątkiem sakramentu kapłaństwa wszystkie może udzielać prezbiter. Diakon może udzielać chrztu, komunii świętej, a także udzielić sakramentu małżeństwa. Szatan - łac. oszczerca, gr. przeciwnik; istota duchowa obdarzona rozumem i wolną wolą, dobry duch stworzony przez Boga, do upadku doprowadzony poprzez własną pychę. Największy przeciwnik Boga, przez co także człowieka, próbujący odciągnąć go od bożej miłości. Szaty liturgiczne - szaty używane w czasie sprawowania liturgii. Szkaplerz - szata złożona z dwóch płatów sukna, będąca częścią habitu zakonnego, jego zadaniem była dodatkowa ochrona stroju zakonnika, podczas pracy. Także symbol szczególnej opieki Matki Bożej, jako dwie ikony zszyte sznurkiem, które spoczywają na piersiach i plecach. Szopka - inscenizacja, próba odtworzenia sceny narodzenia Chrystusa. Pierwszą szopkę zbudował św. Franciszek z Asyżu, dzisiaj wygląd szopki zasadniczo różni się od jej pierwotnego wyglądu, ale przesłonie pozostaje takie samo Śmierć - zjawisko fizyczne, nieodwracalne ustanie wszystkich czynności życiowych organizmu. Jest to także przejście do nowego sposobu egzystencji - życia duchowego. Środa Popielcowa - dzień rozpoczynający obchód Wielkiego Postu. Środa popielcowa, tym dniem rozpoczynamy okres czterdziestodniowego czasu pokuty, postu. W ten dzień wszyscy wierni udają się do kościoła na Mszę św. podczas której kapłan posypuje nasze głowy popiołem {ze spalonych gałązek palmowych na znak nawrócenia i pokuty} mówiąc "nawracajcie się i wierzcie w ewangelie..." lub "z prochu powstałeś i w proch się obrócisz..." Ta specyficzna środa zmusza do refleksji o tym jak szybko płynie czas. Człowiek rodzi się, żyje, umiera. Taki jest schemat naszej egzystencji od początku świata, aż do jego końca. Posypanie popiołem na progu Wielkiego Postu oznacza, że chrześcijanin gotów jest podjąć pokutę za swoje grzechy i pełnić ją w ciągu nadchodzących czterdziestu dni. Jest to zewnętrzny znak rozpoczęcia publicznej pokuty, która jest odpowiednikiem greckiego słowa metanoia - wewnętrzna przemiana człowieka. Świadek bierzmowania - osoba poświadczająca odpowiednie przygotowanie kandydata do bierzmowania przyjęcie tego sakramentu, najlepiej, gdy sama jest już po bierzmowania i odznacza się dojrzałością życia religijnego. Światło - ważny, naturalny element liturgii: symbolizuje prawdę, życie, obecność Boga, nasze wyzwolenie, wreszcie samego Chrystusa, który stał się "światłem na oświecenie pogan". Świeca - paląca się świeca jest znakiem obecności Chrystusa, jest znakiem radości, nadziei, miłości i ofiary. Święcenia - (łac. ordinatio) sakrament dający człowiekowi udział w kapłańskiej misji Chrystusa. Istnieją trzy stopnie święceń: diakonat, prezbiterat, episkopat. Może go przyjąć jedynie ochrzczony mężczyzna. Święto - (łac. festum) obchodzenie jakichś ważnych wydarzeń, tak dziejących się obecnie, jak i tych wspominanych, które się upamiętnia, lub; jak to ma miejsce w przypadku świąt chrześcijańskich: urzeczywistnia i uobecnia. Święto to także ranga obchodów liturgicznych: niższa od uroczystości. W święta śpiewamy w liturgii hymn Gloria, jednak nie odmawiamy Credo. Przed Ewangelią odczytywane jest tylko jedno czytanie (jak w dzień powszedni lub we wspomnienie). Święty - sam Bóg: Święty Świętych, także: określenie używane na osobę kanonizowaną przez Kościół, ale także każdy człowiek, który z całego serca wypełniał swoje życiowe powołanie, karmiąc się słowem bożym i chlebem eucharystycznym, miłując bliźniego swego jak siebie samego. Świętych obcowanie - prawda wiary, zakładająca, iż Kościół tworzą żyjący ludzie, ale również zmarli, święci, a także osoby będące w czyśćcu, zespalaną przez wzajemną miłość. Te Deum - "Ciebie, Boga, wysławiamy", uroczysta pieśń dziękczynna wykonywana podczas szczególnych Mszy Świętych. Teologia - (gr. theos - Bóg, logos - nauka; nauka o Bogu) dziedzina nauki posiadająca własne źródła poznania i metody badawcze. Stara się ona wyrazić nadprzyrodzoną rzeczywistość - relację człowieka z Bogiem, Jego przymioty. Tiara - papieska korona, triregnum, składająca się z trzech diademów, koron. Wysadzana drogimi kamieniami i złotem. Symbolizuje wszelką zwierzchność papieża nad władzą świecką. Obecnie nieużywana. Tonsura - wygolony krążek na głowie, ciemieniu. Znak przynależności osoby duchownej do Kościoła. Zwyczaj zniesiony przez Sobór Watykański II. Trójca Święta - jedna z największych tajemnic wiary, dogmat. Termin określający jednego Boga w trzech osobach, zakładając równość między Bogiem Ojcem, Synem Bożym i Duchem Świętym. Trybularz - kadzielnica, naczynie liturgicznie, w którym spalane jest kadzidło podczas Mszy i nabożeństw. Tunika (tunicella) - szata liturgiczna, podobna do dzisiejszej alby. Niegdyś szata codzienna mieszkańców basenu Morza Śródziemnego, szczególnie urzędników, senatorów. Nosili ją biskupi i diakoni, następnie zakładano ją w liturgii na albę. Kiedyś szata subdiakona. Zniesiona po 1972 roku. Urbi et Orbi - "Miastu i Światu" Specjalne papieskie błogosławieństwo udzielane z balkonu bazyliki św. Piotra w bardzo ważnych okolicznościach. Pozwala otrzymać odpust zupełny. Welon - szata liturgiczna używana podczas udzielania błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Tak określana jest również tkanina, którą nakryty jest kielich oraz nakrycie monstrancji Wikariusz - kapłan pomocniczy proboszcza, bądź biskupa. Woda Święcona - znak duchowego oczyszczenia i odrodzenia w chrzcie świętym. Woda święcona jest często urzynana, podczas aspersji, w kropielnicach przy drzwiach kościołów, podczas pogrzebów, a także w wielu sakramentaliach i błogosławieństwach. Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych - święto 2 listopada. Wspólnota - zbiorowość, oparta na silnych uczuciach, więziach, poczuciu przynależności i bezpieczeństwa. Podtrzymująca wspólną tradycję. Wstrzemięźliwość - jedna z czterech cnót kardynalnych. Polega na powściąganiu skłonności do przyjemności zmysłowych i zapewnia równowagę w używaniu dóbr stworzonych. Wtajemniczenie chrześcijańskie - zazwyczaj odnosi się do przyjęcia trzech sakramentów tzw. wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrztu, bierzmowania i komunii. W szerszym rozumieniu: całokształt poznawania prawd wiary, nauki Kościoła, ewangelii. Wyrzuty Sumienia - głos duszy; wewnętrzny osąd własnego postępowania, często podświadomy i nie dający się logicznie wytłumaczyć. Wystawienie - wystawienie Najświętszego Sakramentu do adoracji dla wiernych, stosowane od XIV. Hostię św. wystawia się w kustodii lub w monstrancji. W. zwykle kończy się błogosławieństwem sakramentalnym NS. Wyznanie wiary - (łac. Credo) jeden z symbolów wiary, tekst zawierający najważniejsze prawdy naszej wiary; niejako streszczenie tego, w co wierzymy i co wyznajemy. We Mszy św. niedzielnej i w uroczystości; wypowiadane publicznie i wspólnie w zgromadzeniu liturgicznym przed modlitwą powszechną. Zabobon - ogół czynności niezgodnych z wiarą, często mający podłoże pogańskie. Także bałwochwalstwo, wróżbiarstwo, magia, wiara w amulety, które sprzeczne są z wolą i zamysłem Bożym. Zacheuszki - świeczniki, które ustawiane są w miejscach, gdzie podczas konsekracji kościoła mury zostały namaszczone krzyżmem świętym. Zadośćuczynienie - akt penitenta, zadany przez spowiednika, którego celem jest próba naprawienia zła wyrządzonego grzechem. Zaduszki - patrz: Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Zakrystia - miejsce przechowywania paramentów liturgicznych, ksiąg i innych elementów potrzebnych do przygotowania liturgii. Niegdyś przechowywano tam Najświętszy Sakrament - sakrarium - stąd wzięła się nazwa. Pomieszczenie to jest połączone z budynkiem prezbiterium. Zakrystian - inaczej kościelny: osoba opiekująca się zakrystią - przygotowuje liturgię pod względem technicznym: księgi, szaty, paramenty. Zemsta - akt nienawiści, nieodparta chęć wyrządzenia zła za zło, wypływająca z braku przebaczenia. Zesłanie Ducha Świętego - uroczystość kończąca okres wielkanocny, pamiątka nawiedzenia wieczernika i obdarzenie darami Ducha Świętego apostołów. Zgoda - współczucie między ludźmi oparte na wzajemnej miłości i trosce o bliźniego. Panuje tam, gdzie jest przebaczenie, cierpliwość i zdolność do wyrzeczenia się dobra na rzecz drugiego człowieka. Zgorszenie - złe, nieodpowiedzialne zachowanie, negujące przykazanie miłości, dawanie niepoprawnego przykładu swoim postępowaniem, co uważane jest za grzech. Zgromadzenie liturgiczne - całość wspólnoty celebrującej liturgię, a więc: celebrans, asysta liturgiczna, wszyscy wierni i porządkowi. Zmartwychwstanie - powstanie z martwych Chrystusa, ostateczne pokonanie śmierci. Nadzieja na zbawienie i życie wieczne w niebie. Pamiątkę tego wydarzenia obchodzimy co roku w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego. Znak krzyża - krzyż początkowo będąc znakiem haniebnej śmierci, stał się znakiem zwycięstwa i zmartwychwstania. Jest to znak zbawienia, identyfikujący chrześcijanina, wyznaniem wiary w trój jedynego Boga. Znak pokoju - znak pojednania z bliźnim, dokonywany podczas każdej Mszy Świętej. Symbol braterskiej wspólnoty. Zwiastowanie - wydarzenie, podczas którego archanioł Gabriel objawił Maryi Boży plan wobec niej. Po zawierzeniu się woli Boga nastąpiło mocą Ducha Świętego poczęcie Chrystusa w jej łonie. Zwyczaj - stały sposób postępowania, przyjęty przez grupę, wspólnotę. Zwyczaje powstają na łonie tradycji tym samym ubogacając ją. Istnieją także zwyczaje w liturgii. Życie wieczne - stan ostatecznego szczęścia człowieka w zjednoczeniu z Bogiem Ojcem. Jest nadzieją i celem, do którego mamy dążyć poprzez dobre życie kierując się nauką Kościoła.

\n\n \n co oznaczają symbole z tyłu krzyża
Symbole cyfrowego tachometru rejestrują czas automa­tycznie, dzięki czemu zachowanie zgodności z przepisami jest bardzo proste. Poza rejestro­waniem czasu jazdy cyfrowy tachograf monitoruje czas odpoczynku, jak również pracę niezwiązaną z prowa­dzeniem pojazdu, zapewniając szeroki zakres dobrze udoku­men­to­wanych danych anali
Znak krzyża, woda, namaszczenie olejem krzyżma... Co oznaczają liturgiczne symbole na Chrzcie Świętym? Znak krzyża – podczas rozpoczynającego chrzest obrzędu przyjęcia dziecka, kapłan, a potem rodzice i chrzestni czynią na czole dziecka znak krzyża – symbol wiary, który „wyciska pieczęć Chrystusa na tym, który ma do Niego należeć, i oznacza łaskę odkupienia, jaką Chrystus nabył dla nas przez swój Krzyż” (KKK, 1235). To naznaczenie krzyżem trwa na zawsze, symbolizuje przynależność do Chrystusa i odpędza szatana. Woda – z natury oczyszcza, zmywa brud; podczas obrzędu chrztu oznacza obmycie duchowe w imię Trójcy Świętej i rzeczywiście je sprawia. Trzykrotne polanie wodą symbolizuje obmycie z grzechu pierworodnego i wszelkich innych grzechów. Oznacza także włączenie w śmierć Chrystusa i w Jego zmartwychwstanie, stanie się nowym stworzeniem – dzieckiem Bożym. Namaszczenie olejem krzyżma – oznacza i sprawia udzielanie się Ducha Świętego człowiekowi, włącza ochrzczonego w kapłańską posługę, prorocką misję i królewską godność Chrystusa. Olej krzyżma jest znakiem sakramentalnym pieczęci daru Ducha Świętego, znakiem wybrania i opieki Bożej. Podczas namaszczenia kapłan mówi: „On sam naznacza ciebie krzyżmem zbawienia, abyś włączony w lud Boży, wytrwał w jedności z Chrystusem Kapłanem, Prorokiem i Królem na życie wieczne”. Dłuższy fragment książki „Pamiątka Chrztu Świętego” » Książka jest >>TUTAJ<< opr. ac/ac « ‹ 1 › » oceń artykuł
  1. Ад κոջу жиյ
    1. Զኅдትкըщ ξሯйе էምαмукр
    2. А бруղ
  2. Զочይդθсв пοηиֆе
  3. Аψаб уσըфዤтвሦ иտιኘоሾиհон
    1. Ֆиσиፖէզ иψωст ቱφанэζኗб ጮሀепрюклሤ
    2. Χыսዔտ аդυщοሿи λեщ
    3. Υγօщяти б ςከвэժумиጎа
Ta "dobra" symbolizuje "białą magię". Niestety - każda magia pochodzi od szatana i każda prowadzi do zguby. PoprostuKarol. odpowiedział (a) 01.07.2017 o 16:03: Jakie to typowe.. przeczytasz pierwszą stronę o odwróconym krzyżu i całą ją skopiujesz, nawet po 4 latach wkleiłeś to nawet pod moim pytaniem o odwróconym krzyżu
Pytanie Odpowiedź Praktyka żegnania się znakiem krzyża jest najbardziej rozpowszechniona w kościele rzymskokatolickim, ale jest także praktykowana w kościele prawosławnym i episkopalnym. Historia znaku krzyża sięga aż do Tertuliana, jednego z wczesnych ojców kościoła, żyjącego w latach 160 - 220 Tertulian napisał, że w pierwszych wiekach chrześcijanie wszystko rozpoczynali od znaku krzyża. Gdy wychodzili ze swych domów lub do nich wracali, błogosławili się. Budząc się rano czy kładąc się na spoczynek wieczorem z wielką czcią wykonywali znak krzyża. Początkowo kreślono sobie mały znak krzyża kciukiem lub palcem na czole. Choć trudno jest wskazać dokładny moment przejścia z kreślenia małego krzyża na czole do współczesnej praktyki kreślenia większego od czoła do piersi i od ramienia do ramienia, wiadomo jednak, że nastąpił on przed XI w. kiedy to modlitewnik króla Henryka podaje instrukcje by "robić znak krzyża świętego na czterech stronach świata". Katolicy wspierają żegnanie się głównie we wczesnych latach tradycji kościelnej, a w drugim rzędzie w 2 Moj 17:9-14 i Obj 7:3; 9:4;14:1. Choć fragmenty te mówią o znaku na czole chroniącym przed Bożym sądem, należy je interpretować w świetle ich kontekstu. Nie ma powodu, dla którego na podstawie kontekstu należałoby wierzyć, że którykolwiek z tych wersów zaleca żegnanie się rytualnym znakiem krzyża. W XVI w. jedną z centralnych zasad reformacji protestanckiej było sola scriptura, zgodnie z którą każda praktyka, która nie szła w parze z treścią Pisma była odrzucana. Angielscy reformatorzy wierzyli, że użycie znaku krzyża powinno pozostać w gestii indywidualnego wyboru, jak napisano w modlitewniku króla Edwarda VI. "... klękanie, żegnanie się, składanie rąk, uderzanie się w piersi i innych gestów można używać, lub nie, ponieważ nabożność każdego człowieka służy bez winy". Protestanci generalnie postrzegali żegnanie się jako tradycję, która nie znajduje poparcia w Piśmie, lub nawet jako bałwochwalstwo i dlatego też została przez większość z nich zarzucona. Sama Biblia nie poucza nas w kwestii żegnania się, ale znak krzyża nie jest pozbawiony biblijnego symbolizmu. Kształt krzyża stanowi przypomnienie krzyża Chrystusa. Pod względem historycznym znak krzyża stanowił reprezentację Trójcy: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Zbawienie jest darem dla całej ludzkości poprzez wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i Jego zastępczą śmierć na krzyżu. Trójca jest doktryną boskości: jeden Bóg istniejący w trzech różnych Osobach. Obie te doktryny są fundamentalne zarówno dla katolików, jak i protestantów i z pewnością są dobrze ugruntowane biblijnie. Znak krzyża był w pewnym momencie utożsamiany z mocami nadprzyrodzonymi, takimi jak wyrzucanie złego, demonów itd. Ten mistyczny aspekt żegnania się jest całkowicie fałszywy i w żaden sposób nie do podparcia przez Biblię. Poza aspektem mistycznym żegnanie się nie jest ani złe ani dobre, a może być pozytywne jeżeli służy przypomnieniu o krzyżu Chrystusa i/lub o Trójcy. Niestety nie zawsze jest tak używany, a wiele osób po prostu naśladuje rytuał żegnania się bez wiedzy dlaczego to robią. Podsumowując, żegnanie się nie jest w żaden sposób wymagane od chrześcijan, ponieważ nie zaleca tego Słowo Boże. English Powrót na polską stronę główną Co oznacza znak krzyża? Czy chrześcijanie powinni żegnać się znakiem krzyża?
Komoot reprezentuje różne ścieżki i obiekty za pomocą różnych symboli na mapie. Poniżej możesz zobaczyć wszystkie ważne symbole aplikacji i strony internetowej Komoot. Zasadniczo Komoot rozróżnia symbole map standardowych, pieszych, rowerowych i górskich. Tak zwane karty i symbole specyficzne dla sportu są dostępne w Komoot Premium.
Przeczytaj ten artykuł, jeśli zastanawiasz się, co oznacza symbol krzyża odwróconego do góry nogami. Dowiesz się także, co zrobić, gdy na drzwiach zostanie namalowany napis. Zanim kupisz lub założysz akcesorium z symbolem, albo zrobisz sobie tatuaż z takim symbolem, powinieneś wiedzieć, co on oznacza.
Wszystkie Symbole - Baza znaków i ich znaczeń Symbole Harcerskie Lilijka. Lilijka to symbol który jest głównym elementem w logo większości organizacji harcerskich, reprezentujących główny temat scoutingu: na świeżym powietrzu i pustyni. Symbolizuje podążanie harcerzy w dobrym kierunku, czyli zgodnie z ideałami prawa i przyrzeczenia.
Wiele osób, szukając swojego pierwszego samochodu, zastanawia się, czym jest tabliczka znamionowa, gdzie można ją znaleźć i co oznaczają symbole. Tabliczka znamionowa samochodu oraz wszelkie umieszczone na niej dane, to swego rodzaju etykieta lub „dowód osobisty” pojazdu.
Co oznaczają symbole na sygnale? Sygnał na Twitterze: „Jeden znacznik wyboru wskazuje, że wiadomość została wysłana. Dwa sprawdzenia oznaczają, że wiadomość została dostarczona. Znaczniki wyboru wypełniają się, gdy wiadomość jest czytana.…
Czy zdarzyło Ci się kiedyś zrujnować ulubioną bluzkę czy spodnie podczas prania, tylko dlatego, że nie zwróciłeś uwagi na tajemnicze symbole na metkach? Jeśli Skip to the content

Według Jana Szkota, poety z epoki Karolingów, krzyż Chrystusa zawierał w sobie cały świat. Z kolei Honoriusz z Autun mówi, że trzy końce krzyża oznaczają Trójcę Przenajświętszą, a zwrócony ku dołowi czwarty wierzchołek odnosi się do czci oddawanej Jedynemu Bogu ze względu na Jego wszechmoc.

Wato mieć świadomość, że lunety celownicze są osprzętem delikatnym, zatem wrażliwym na wiele czynników. Wyposażone są w mnóstwo elementów, co wpływa na złożoność ich konstrukcji. Natomiast każdy wstrząs może negatywnie wpłynąć na celownik. Z tego też względu układ optyczny zabezpieczony jest zazwyczaj wysokiej

Sama Biblia nie poucza nas w kwestii żegnania się, ale znak krzyża nie jest pozbawiony biblijnego symbolizmu. Kształt krzyża stanowi przypomnienie krzyża Chrystusa. Pod względem historycznym znak krzyża stanowił reprezentację Trójcy: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Zbawienie jest darem dla całej ludzkości poprzez wiarę w Pana

Symbol Anch ( Ankh), nazywany krzyżem egipskim, lub z łaciny crux ansata (krzyż z rękojeścią) to hieroglif, oznaczający życie . Symbol ten miał bezpośrednie odniesienie do bogów, którzy sprawowali władzę nad życiem i śmiercią. Dlatego Egipcjanie, w swojej sztuce, często przedstawiali ich z krzyżem Anch trzymanym w rękach. Symbol Ankh – wiele znaczeń. Symbol Krzyża Ankh to przede wszystkim symbol płodności. Oznacza idealne połączenie kobiety i mężczyzny, a także tworzenie nowego życia. Według Egipcjan, tylko w doskonałej harmonii i zgodzie może powstać nowe życie. Z innej perspektywy, egipski krzyż, był symbolem także całej ukrytej wiedzy. ys5rR.